| عصا را اژدها بایست کردن، شعله را گلزار | تو با دعوی گه ابراهیم و گاهی پور عمرانی | |
| چرا تا زر و داروئیت هست از درد بخروشی | چرا تا دست و بازوئیت هست از کار و امانی | |
| چو زرع و خوشه داری، از چه معنی خوشه چینستی | چو اسب و توشه‌داری، از چه اندر راه حیرانی | |
| چه کوشی بهر یک گوهر بکان تیره‌ی هستی | تو خود هم گوهری گر تربیت یابی و هم کانی | |
| تو خواهی دردها درمان کنی، اما به بیدردی | تو خواهی صعبها آسان کنی، اما به آسانی | |
| بیابانیست تن، پر سنگلاخ و ریگ سوزنده | سرابت میفریبد تا مقیم این بیابانی | |
| چو نورت تیرگیها را منور کرد، خورشیدی | چو در دل پرورانیدی گل معنی، گلستانی | |
| خرابیهای جانرا با یکی تغییر معماری | خسارتهای تن را با یکی تدبیر تاوانی | |
| بنور افزای، ناید هیچگاه از نور تاریکی | به نیکی کوش، هرگز ناید از نیکی پشیمانی | |
| تو اندر دکه‌ی دانش خریداری و دلالی | تو اندر مزرع هستی کشاورزی و دهقانی | |
| مکن خود را غبار از صرصر جهل و هوی و کین | درین جمعیت گمره نیابی جز پریشانی | |
| همی مردم بیازاری و جای مردمی خواهی | همی در هم کشی ابروی، چون گویند ثعبانی | |
| چو پتک ار زیر دستانرا بکوبی و نیندیشی | رسد روزی که بینی چرخ پتکست و تو سندانی | |
| چو شمع حق برافروزند و هر پنهان شود پیدا | تو دیگر کی توانی عیب کار خود بپوشانی | |
| عوامت دست میبوسند و تو پابند سالوسی | خواصت شیر میخوانند و تو از گربه ترسانی | |
| ترا فرقان دبیرستان اخلاق و معالی شد | چرا چون طفل کودن زین دبیرستان گریزانی | |
| نگردد با تو تقوی دوست، تا همکاسه‌ی آزی | نباشد با تو دین انباز، تا انباز شیطانی | |
| بدانش نیستی نام‌آور و منعم بدیناری | بعمنی نیستی آزاده و عارف بعنوانی | |
| تو تصویر و هوی نقاش و خودکامی نگارستان | از آنرو گه سپیدی، گه سیاهی، گه الوانی | |
| جز آلایش چه زاید زین زبونی و سیه رائی | جز اهریمن کرا افتد پسند این خوی حیوانی |