| اگر روی طلب زائینه‌ی معنی نگردانی | فساد از دل فروشوئی، غبار از جان برافشانی | |
| هنر شد خواسته، تمییز بازار و تو بازرگان | طمع زندان شد و پندار زندانبان، تو زندانی | |
| یکی دیوار ناستوار بی پایه‌ست خود کامی | اگر بادی وزد، ناگه گدازد رو بویرانی | |
| درین دریا بسی کشتی برفت و گشت ناپیدا | ترا اندیشه باید کرد زین دریای طوفانی | |
| بچشم از معرفت نوری بیفزای، ار نه بیچشمی | بجان از فضل و دانش جامه‌ای پوش، ار نه بیجانی | |
| بکس مپسند رنجی کز برای خویش نپسندی | بدوش کس منه باری که خود بردنش نتوانی | |
| قناعت کن اگر در آرزوی گنج قارونی | گدای خویش باش ار طالب ملک سلیمانی | |
| مترس از جانفشانی گر طریق عشق میپوئی | چو اسمعیل باید سر نهادن روز قربانی | |
| به نرد زندگانی مهره‌های وقت و فرصت را | همه یکباره میبازی، نه میپرسی، نه میدانی | |
| ترا پاک آفرید ایزد، ز خود شرمت نمیید | که روزی پاک بودستی، کنون آلوده دامانی | |
| از آنرو میپذیری ژاژخائیهای شیطان را | که هرگز دفتر پاک حقیقت را نمیخوانی | |
| مخوان جز درس عرفان تا که از رفتار و گفتارت | بداند دیو کز شاگردهای این دبستان | |
| چه زنگی میتوان از دل ستردن با سیه رائی | چه کاری میتوان از پیش بردن با تن آسانی | |
| درین ره پیشوایان تو دیوانند و گمراهان | سمند خویش را هر جا که میخواهند میرانی | |
| مزن جز خیمه‌ی علم و هنر، تا سربرافرازی | مگو جز راستی، تا گوش اهریمن بپیچانی | |
| زبد کاری قبا کردی و از تلبیس پیراهن | بسی زیبنده‌تر بود از قبای ننگ، عریانی | |
| همی کندی در و دیوار بام قلعه‌ی جان را | یکی روزش نکردی چون نگهبانان نگهبانی | |
| ز خود بینی سیه کردی دل بیغش، ز خودبینی | ز نادانی در افتادی درین آتش، ز نادانی | |
| چرا در کارگاه مردمی بی مایه و سودی | چرا از آفتاب علم چون خفاش پنهانی | |
| چه میبافی پرند و پرنیان در دوک نخ ریسی | چه میخواهی درین تاریک شب زین تیه ظلمانی |