| جشن عید اندرین همایون جای | که بهشتی است در جهان خدای | |
| فرخ و خرم و همایون باد | بر خداوند این همایون جای | |
| مجد دین بوالحسن که طیره کند | چرخ و خورشید را به قدر و به رای | |
| آنکه با عدل او نمیگوید | سخن کاه طبع کاه ربای | |
| وانکه با فر او نمیفکند | سایه بر کار خویش فر همای | |
| قدر او را سپهر پای سپر | حزم او را زمانه دستگزای | |
| پیش جاهش سر فلک در پیش | پیش حلمش دل زمین دروای | |
| کرمش عفوبخش و عذرپذیر | قلمش فتنهبند و قلعهگشای | |
| در هوای اصابت رایش | آفتاب سپهر ذرهنمای | |
| در کمیت سیاست کینش | پشهای ز انتقام پیلربای | |
| رعد را ابر گفته پیش کفش | وقت این لاف نیست هرزه ملای | |
| موج را بحر گفته پیش دلش | روز این عرض نیست ژاژ مخای | |
| ذهن او خامهایست غیبنگار | کلک او ناطقیست وحی سرای | |
| ای بر اشراف دهر فرمان ده | وی بر ابنای عصر بارخدای | |
| زور عزم تو آسمان قدرت | گل قهر تو آفتاباندای | |
| با کفت حرص را فرو رفته | هر زمانی به گنج دیگر پای | |
| همه عالم عیال جود تواند | وای اگر جود تو نبودی وای | |
| باس تو آتشی است حادثهسوز | امن تو صیقلیست فتنهزدای | |
| حرمی چون در سرای تو نیست | ایمنی را درین سپنجسرای | |
| نیز تبدیل روز و شب نبود | گر تو گویی زمانه را که بپای | |
| دی به رجعت شود به فردا باز | گر اشارت کنی که باز پس آی | |
| گر خیالت نیامدی در خواب | کس ندیدیت در جهان همتای | |
| عقبت نیست زانکه هست عقیم | از نظیر تو چرخ نادره زای | |
| ای صمیم کفت بخیل نکوه | وی صریر دلت دخیل ستای | |
| نعمت آلوده بیش نیست جهان | دامن همتت بدو مالای | |
| زنگ پالودهی سر کویست | امتحانش کن و فرو پالای | |
| دست فرسود جود تو شده گیر | تر و خشک جهان جانفرسای | |
| ای اثرهای تو ثناگستر | وی هنرهای تو مدیحآرای | |
| گر حسودت بسی است عاجز نیست | اژدها از جواب مارافسای | |
| چون بود دولت تو روزافزون | چه زیان از حسود کارافزای | |
| آب جاه تو روشن است از سر | خصم را گو که باد میپیمای | |
| گرچه در عشرتند مشتی لوم | وز چه در اطلسند چند گدای | |
| چه بزرگی بود در آن نهنهاند | هم در آن آشیان و ماوی جای | |
| بلبلان نیز در سماع و سرود | هدهدان نیز با کلاه و قبای | |
| پدران را ندیدهاند آخر | این گدازادگان یافه درای | |
| وز پی کاروان جاه شما | از پی نان و جامه ناپروای | |
| آن یکی گه نفیر گرد نفر | وان دگر گه رسیل بانگ درای | |
| چه شد اکنون که در لغتهاشان | آسمان شد سما و ماهش آی | |
| به شب و روزشان سپار که نیست | زین نکوتر دو پوستین پیرای | |
| این یکی شرزهایست خیره شکر | وان دگر گرزهایست هرزهگرای | |
| زین سپس بر سپهر گردنکش | پس از این با زمانه پهلوسای | |
| تا ز گردش فلک نیاساید | در نعیم جهان همی آسای | |
| مجلس عشرتت به هو یاهو | گریهی دشمنت به هایاهای | |
| طبل بدخواه تو به زیر گلیم | وز ندامت ندیم ناله چو نای | |
| هست فرمانت بر زمانه روان | هرچه رایت بود همی فرمای |