| زهی ز عدل تو خلق خدای آسوده | ز خسروان چون تویی در زمانه نابوده | |
| جهان به تیغ درآورده جمله زیر نگین | پس از تکبر دامن بدو نیالوده | |
| ز شیر بیشهی سلجوقیان به یک جولان | شکاریی که به صد سال کرده بربوده | |
| هزار بار ز بهر طلایهی حزمت | بسیط خاک جهان بادوار پیموده | |
| چو دیده نیستیی بیسال بخشیده | چو دیده عاجزیی بیملال بخشوده | |
| زبان نداده به جود و عطا رسانیده | وعید کرده به جرم و جزا نفرموده | |
| ز حفظ عدل تو مهتاب در ولایت تو | طراز توزی و تار قصب نفرسوده | |
| به دست فتح و ظفر بر سپهر دولت خصم | سپاهت از گل قهر آفتاب اندوده | |
| دو گشته خانهی خورشید کی به روز مصاف | چو شیر رایت تو سر بر آسمان سوده | |
| هنوز مطرب رزمت نبرده زخمه به گوش | که گوش ملک تو تکبیر فتح بشنوده | |
| به روز حرب کسی جز کمان ز لشکر تو | ز هیچ روی به خصم تو پشت ننموده | |
| ز بیم تیغ تو جز بخت دشمن تو کسی | در آن دیار شبی تا به روز نغنوده | |
| اثر ز دود خلافت به روزنی نرسید | که عکس تیغ تو آتش نزد در آن دوده | |
| ز خصم تونرود خون چو کشته گشت که خون | ز رگ چگونه رود کز دو دیده پالوده | |
| از آن زمان که ظفر پرچم تو شانه زده است | ز زنگ جور کدام آینه است نزدوده | |
| قضاست امر تو گویی که از شرایط او | نه کاسته است فلک هرگز و نه افزوده | |
| ز سعی غنچهی پیکان تست گلبن فتح | شکفته دایم و افتاده توده بر توده | |
| شمایل تو به عینه نتایج خردست | که همگنانش پسندیدهاند و بستوده | |
| ز تست نصرت دین وز خدای نصرت تو | دراز باد سخنتان که نیست بیهوده | |
| تو میروی و زمین و زمان همی گویند | زهی ز عدل تو خلق خدای آسوده |