زهی کارت از چرخ بالا گرفته
|
|
حدیثت ز چین تا به صنعا گرفته
|
رکاب ترا چرخ توسن بسوده
|
|
عنان ترا بخت والا گرفته
|
به نامت هنر فال فرخنده جسته
|
|
به یادت خرد جام صهبا گرفته
|
زهی نعل شبدیز و لعل کلاهت
|
|
ز تحتالثری تا ثریا گرفته
|
به هنگام جود و به گاه سخاوت
|
|
دل و همتت رسم دریا گرفته
|
ز لفظ خطیبان مدحت سرایت
|
|
همه عرصهی عالم آوا گرفته
|
به یک حمله در خدمت شاه عالم
|
|
همه ملک جمشید و دارا گرفته
|
به فر و به اقبال سلطان عالم
|
|
سر و افسر و ملک دنیا گرفته
|
زمان و زمین را بساط کلامت
|
|
چو خورشید بالا و پهنا گرفته
|
سر تیغت از خون او داج دشمن
|
|
ز شنگرف و سیماب سیما گرفته
|
گه از خون دل رنگ یاقوت داده
|
|
گه از رنگ خون رنگ مینا گرفته
|
تویی سرفرازی که هست آفرینت
|
|
ز اقصای چین تا به بطحا گرفته
|
من مدحخوان را شب و روز نکبت
|
|
در انواع تیمار تنها گرفته
|
ز آمیزش عالم و طبع عالم
|
|
دلم نفرت و طبع عنقا گرفته
|
شب محنت من ز امداد فکرت
|
|
درازی شبهای یلدا گرفته
|
مرا صنعت چرخ توسن شکسته
|
|
مرا صولت دهر رعنا گرفته
|
گهم نکبت چرخ اخضر گرفته
|
|
گهم حلقهی دام سودا گرفته
|
من از وحشت دل سوی حضرت تو
|
|
چو موسی ره طور سینا گرفته
|
ز خورشید رای تو و نور دستت
|
|
همه دهر نور تجلی گرفته
|
ز برهان جیب تو و معجزاتت
|
|
سواد زمین دست بیضا گرفته
|
من اندر شکایات امروز و امشب
|
|
در عشوهی شب ز فردا گرفته
|
سر دامن و آستین بلا را
|
|
چو وامق سر زلف عذرا گرفته
|
ز بس دهشتجان و دل دست کل را
|
|
رها کرده و پای اجزا گرفته
|
ز قرآن ربوده کمال فصاحت
|
|
وز انجیل خط معما گرفته
|
در خدمتت اختیاری نمانده
|
|
در حضرتت جمع غوغا گرفته
|
همیشه که نامست از حسن یوسف
|
|
جهانی حدیث زلیخا گرفته
|
بمان ای خداوند و مخدوم عالم
|
|
که هست از تو دین قدر والا گرفته
|