| تا زبون طمعی هیچ نمیارزی | تا اسیر هوسی هیچ نمیدانی | |
| خوشتر از دولت جم، دولت درویشی | بهتر از قصر شهی، کلبه‌ی دهقانی | |
| خانگی باشد اگر دزد، بصد تدبیر | نتوان کرد از آن خانه نگهبانی | |
| برو از ماه فراگیر دل افروزی | برو از مهره بیاموز درخشانی | |
| پیش زاغان مفکن گوهر یکدانه | پیش خربنده مبر لعل بدخشانی | |
| گر که همصحبت تو دیو نبودستی | ز که آموختی این شیوه‌ی شیطانی | |
| صفتی جوی که گویند نکوکاری | سخنی گوی که گویند سخندانی | |
| بگذر از بحر و ز فرعون هوی مندیش | دهر دریا و تو چون موسی عمرانی | |
| اژدهای طمع و گرگ طبیعت را | گر بترسی، نتوانی که بترسانی | |
| بفکن این لاشه‌ی خونین، تو نه ناهاری | برکن این جامه‌ی چرکین، تو نه عریانی | |
| گر توانی، به دلی توش و توانی ده | که مبادا رسد آنروز که نتوانی | |
| خون دل چند خوری در دل سنگ، ای لعل | مشتریهاست برای گهر کانی | |
| گر چه یونان وطن بس حکما بودست | نیست آگاه ز حکمت همه یونانی | |
| کلبه‌ای را که نه فرشی و نه کالائیست | بر درش می‌نبود حاجت دربانی | |
| زنده با گفتن پندم نتوانی کرد | که تو خود نیز چو من کشته‌ی عصیانی | |
| کینه می‌ورزی و در دائره‌ی صدقی | رهزنی میکنی و در ره ایمانی | |
| تا کی این خام فریبی، تو نه یاجوجی | چند بلعیدن مردم، تو نه ثعبانی | |
| مقصد عافیت از گمشدگان پرسی | رو که بر گمشدگان خویش تو برهانی | |
| گوسفندان تو ایمن ز تو چون باشند | که شبانگاه تو در مکمن گرگانی | |
| گاه از رنگرزان خم تزویری | گاه بر پشت خر وسوسه پالانی |