| ای شده سوخته‌ی آتش نفسانی | سالها کرده تباهی و هوسرانی | |
| دزد ایام گرفتست گریبانت | بس کن ای بیخودی و سربگریبانی | |
| صبح رحمت نگشاید همه تاریکی | یوسف مصر نگردد همه زندانی | |
| راه پر خار مغیلان وتو بی موزه | سفره بی توشه و شب تیره و بارانی | |
| ای بخود دیده چو شداد، خدابین شو | جز خدا را نسزد رتبت یزدانی | |
| تو سلیمان شدن آموزی اگر، دیوان | نتوانند زدن لاف سلیمانی | |
| تا بکی کودنی و مستی و خودرائی | تا بکی کودکی و بازی و نادانی | |
| تو درین خاک سیه زر دل افروزی | تو درین دشت و چمن لاله‌ی نعمانی | |
| پیش دیوان مبر اندوه دل و مگری | که بخندند چو بینند که گریانی | |
| عقل آموخت بهر کارگری کاری | او چو استاد شد و ما چو دبستانی | |
| خود نمیدانی و از خلق نمیپرسی | فارغ از مشکل و بیگانه ز آسانی | |
| که برد بار تو امروز که مسکینی | که ترا نان دهد امروز که بی نانی | |
| دست تقوی بگشا، پای هوی بربند | تا ببینند که از کرده پشیمانی | |
| گهریهای حقیقت گهر خود را | نفروشند بدین هیچی و ارزانی | |
| دیده‌ی خویش نهان بین کن و بین آنگه | دامهائی که نهادند به پنهانی | |
| حیوان گشتن و تن پروری آسانست | روح پرورده کن از لقمه‌ی روحانی | |
| با خرد جان خود آن به که بیارائی | با هنر عیب خود آن به که بپوشانی | |
| با خبر باش که بی مصلحت و قصدی | آدمی را نبرد دیو به مهمانی | |
| نفس جو داد که گندم ز تو بستاند | به که هرگز ندهی رشوت و نستانی | |
| دشمنانند ترا زرق و فساد، اما | به گمان تو که در حلقه‌ی یارانی |