| خاص سلطان علاء دین اله | میر اسحاق صدر مجلس شاه | |
| آسمانیست آفتابش رای | آفتابیست آسمانش گاه | |
| آن بلنداختری که پیش درش | خاک روبند اختران به جباه | |
| آنکه با عزمش آسمان عاجز | وانکه با رایش آفتاب سیاه | |
| همتش فتنه را گشاده کمر | حشمتش چرخ را نهاده کلاه | |
| قدرش از قدر آسمان برتر | علمش از راز اختران آگاه | |
| قهر او قهرمان شرع رسول | پاس او پاسبان دین اله | |
| باز با پاس دولتش تیهو | شیر با طوق طاعتش روباه | |
| آنکه از رای روشنش بگزارد | نور خورشید وام سایهی چاه | |
| وانکه با چتر دولتش آموخت | عکس مهتاب شکل خرمن ماه | |
| خشم او از فلک برآرد گرد | حکم او بر قضا ببندد راه | |
| صحن درگاه دولتش را هست | گنبد چرخ کمترین درگاه | |
| ای ز جمشید برگذشته به ملک | وی ز خورشید برگذشته به جاه | |
| شب ادبار حاسدت را نیست | در ازل هیچ بامداد پگاه | |
| سمر رسم تست در اقوال | شکر شکر تست در افواه | |
| شد مطیع ترا زمانه مطیع | شد سپاه ترا ستاره سپاه | |
| زین سپس در حمایت عدلت | طاعت کهربا ندارد کاه | |
| دست اقبال آسمان نکشد | برتر از درگه تو یک درگاه | |
| چرخ تا در پناه دولت تست | عالمی را شدست پشت و پناه | |
| جز به درگاه عالی تو فلک | ننبشتست عبده و فداه | |
| جز به عین رضا همی نکند | دیدهی روزگار در تو نگاه | |
| هست بر وقفنامهی ملکت | نه سپهر و چهار طبع گواه | |
| خشم و خصم تو آتشست و حریر | مهر و کین تو طاعتست و گناه | |
| لطف تو دست اگر دراز کند | دست قهر اجل شود کوتاه | |
| بدماند ز شعلهی آتش | فتح باب کف تو مهر گیاه | |
| در هنر خود چنین بود که تویی | بشری لا اله الا الله | |
| ای به تو زنده سنت پاداش | وی به تو تازه رسم بادافراه | |
| بنده از شوق خاک درگه تو | بر سر آتش است بیگه و گاه | |
| بپذیرش که بندهی تو سزد | او و پیوستگان او پنجاه | |
| پیش تختت بود چو سرو به پای | تا کند چون بنفشه پشت دوتاه | |
| گیرد از دیگران کناره چو رخ | صدرها گر بدو دهند چو شاه | |
| تاکند اختلاف گردش چرخ | نقش بیرنگ روزگار تباه | |
| هرکه چون چرخ نبودت خواهان | روزگارش مباد نیکوخواه | |
| تابعت باد یار شادی و عز | حاسدت باد جفت ناله و آه | |
| در نفسهای دشمنت تضمین | هر زمان صدهزار وا اسفاه | |
| امر و نهیت روان چو حکم قضا | بر نشابور ومرو و بلخ و هراه |