| حبذا بخت مساعد که سوی حضرت شاه | مردمی کرد و رهم داد پس از چندین گاه | |
| بعد ما کز سر حسرت همه روز افکندی | سخن رفتن و نارفتن من در افواه | |
| اندر آمد ز در حجرهی من صبحدمی | روز بهمنجنه یعنی دوم از بهمن ماه | |
| سال بر پانصد و سی و سه ز تاریخ عجم | گفت برخیز که از شهر برون شد همراه | |
| چه روی راه تردد قضیالامر فقم | چه کنی نقش تخیل بلغ السیل زباه | |
| چون برانگیخت مرا رفت و چراغی بفروخت | بیتحاشی چو رفیقی که بود از اشباه | |
| تا که من جامه بپوشیدم و بیرون رفتم | به شتابی که وداعم نه رهی کرد و نه راه | |
| او برون برد به در مفرش و آورد ستور | محملی بست مرا کرد چو شاهی بر گاه | |
| گفت ساکت شو و هشدار و به تعجیل براند | آنچنان کز ره و بیراه نبودم آگاه | |
| منتی داشتم از وی که ندارد به مثل | اعمی از چشم و فقیر از زر و عنین از باه | |
| اتفاقا به در رحبه بوفدی برسید | همه اعیان و بزرگان نشابور و هراه | |
| همچنین جملهی راهم به سلامت میبرد | نه در آن طبع ملالت نه در آن طوع اکراه | |
| تا به جایی که مرا داد همی مسحی و کفش | تا به حدی که همی داد خرم را جو و کاه | |
| خوف جیحون مگر اندر سخنم پیدا شد | که حدیثم همه ره بود ز انهار و میاه | |
| رخ به من کرد و مرا گفت کزین جوی مترس | ای ز ناجسته و ناگشته ز جویت آگاه | |
| به شنا کرد مرا گفت که این جوی ببین | ای بسا جسته و من دیده ز جوی و از چاه | |
| اندر آن عهد که تعلیم همی داد آنجا | کند کرت به زبان راند که ماشاء الله | |
| بالله ار نیمهی این باشد جیحون صد بار | عبده پیش نبشتستست بدین جوی و فداه | |
| گفتم آری چو چنین است مرا باکی نیست | که ز ما منع نیاید ز شما استکراه | |
| چون به جیحون برسیدیم ز من هوش برفت | گفت لا حول و لا قوة الا بالله | |
| باز از آن ساده دلیهای حکیمان آورد | چه کنم تا نکند مصلحت خویش تباه | |
| رفت و بربست ازاری و به جیحون درجست | دستاندازان بگذشت به یکدم به شناه | |
| باز بازآمد و گفتا که بدیدی سهلست | درنشین خیز و مکن وقت گذشتن بیگاه | |
| کشتی آورد و نشستیم درو هر دو به هم | چون دو یار او همه یاریده و من یاریخواه | |
| او چو شیری به یکی گوشهی کشتی بنشست | من سر اندر زن و بیرونزن همچون روباه | |
| آخرالامر چو کشتی به سلامت بگذشت | جستم از کشتی و آمد به لب کشتی گاه | |
| عرصهای دیدم چون جان و جوانی به خوشی | شادیافزای چو جان و چو جوانی غمکاه | |
| گفتم ای بخت بهشتست سواد ترمد | گفت راضی مشو از روضهی رضوان به گیاه | |
| باش تا شهر ببینی و درو باد ملک | باش تا قلعه ببینی و درو عرض سپاه | |
| تا درین بودم گردی ز در شهر بخاست | گفتم آن چیست مرا گفت جنیبتکش شاه | |
| آفرین کردم بر شاه که اندر دو جهانش | آفریننده ز هر حادثه داراد نگاه | |
| آمد القصه و آورد جنیبت پیشم | دیدهی من چو در آن شکل و شبه کرد نگاه | |
| استری بود سیه زیر مغرق زینی | راست چون تیره شبی بسته برو یک شبه ماه | |
| بوسه دادم سم و زانو و رکابش هر سه | گفتم ای روز براق از تو چو رنگ تو سیاه | |
| به سعادت به سوی آخر خود باز خرام | که ترا پایه بلندست و مرا ره کوتاه | |
| این همی گفتم و او دست همی کوفت که نی | ترک فرمان به همه روی گناهست گناه | |
| متنبه شدم و قصد عنانش کردم | بخت آنجا به من و پایهی من کرد نگاه | |
| گفت ما را به در شاه فراموش مکن | که چو ماهست کنون گرد رکابت پنجاه | |
| گفتم آخر نه همانا که من آنکس باشم | که به پاداش چنین سعی کنم باد افراه | |
| کردمش خوشدل و پس پای درآوردم و راند | تا بدان سده که از سدره فزونست به جاه | |
| سدهی درگه اعلای خداوند جهان | که سلاطین جهان سجده برندش به جباه | |
| شاه حیدر دل هاشم تبع احمد نام | که ز گردونش سریرست و ز خورشید کلاه | |
| آنکه با خنجر او هست قضا کارافزای | وانکه در حضرت او هست قدر کارآگاه | |
| درشدم جان به طرب رقصکنان در پی بخت | گویی اندر سر من هوش نوایی زد و راه | |
| چون ازو حاجب بارم بستد مسکین گفت | آه آمد به سرم آنچه گمان بردم آه | |
| حاجبش گفت معاذالله ازو باز مگرد | ویحک آن رشته همه ساله چنین باد دوتاه | |
| هردو ما را به سر مائده بردند که چشم | تا نشد صایم ما زاغ نگفتند صلاه | |
| چو ز ابرام لبم دست ملک فارغ شد | گفت بختم خنکا موزه بنه کفش بخواه | |
| زین قدم من چو روی گشته و بختم چو ردیف | حالها نیز بگردد ز نسق گاه به گاه | |
| نه کلیمی تو برین کوه که گیری کم تیه | نه عزیزی تو درین مصر که گیری کم چاه | |
| بیتکی چند بخوان لایق این حال و برو | بر غلامان ملک تنگ چه داری خرگاه | |
| همچنان کردم و این شعر ادا کردم و رفت | جان از آن رجعت بر فور پر از واشوقاه | |
| پای یالیت ز پس دست مناجات ز پیش | کای بهستی تو بر هرچه وجودست گواه | |
| بخت بیدار ملک را ملکا دایم دار | تا جهان هرگز ازین خواب نگردد آگاه |