| کمال کل ممالک جمال حضرت شاه | ابوالمحاسن نصر آن نصیر دین اله | |
| امیر عادل و صدر اجل مهذب دین | که فخر بالش صدرست و عز مسند و جاه | |
| نظام داد همه کارهاء معظم من | اگرچه بود از این بیش بینظام و تباه | |
| سپهر رفعت و خورشید روزگار که هست | مدار جنبش قدرش ورای گردش ماه | |
| گشاده هیبت او از میان فتنه کمر | نهاده حشمت او بر سر زمانه کلاه | |
| ز فوق قدرش گردون بمانده اندر تحت | ز اوج جاهش کیوان بمانده اندر چاه | |
| به وهم از دل کتم عدم برآرد راز | به کلک بر بد و نیک فلک ببندد راه | |
| چه حل و عقد قلمش آسمان بدید چه گفت | زهی قضا و قدر لا اله الا الله | |
| به باد قهر ببرد ز سنگ خاره سکون | به آب لطف برآرد ز شوره مهر گیاه | |
| به یک سموم عتابش چو کاه گردد کوه | به یک نسیم نوازش چو کوه گردد کاه | |
| صمیم فکرتش از سر اختران منهی | صفای خاطرش از راز روزگار آگاه | |
| اگر به رحم کند سوی شور و فتنه نظر | وگر به خشم کند سوی شیر شرزه نگاه | |
| دهد عنایت او شور و فتنه را آرام | کند سیاست او شیر شیرزه را روباه | |
| ایا موافق امر ترا زمانه مطیع | ایا متابع حکم ترا ستاره سپاه | |
| ز همت تو سخا مستعار دارد جود | ز رفعت تو فلک مستفاد دارد جاه | |
| تویی که عدل تو گر دست را دراز کند | شود ز دامن که دست کهربا کوتاه | |
| بجز تفکر مدح تو نیست در اوهام | بجز حکایت جود تو نیست در افواه | |
| از آسمانهی ایوان کسری اندر قدر | ترا رفیعترست آستانهی درگاه | |
| زمان نیابد جز در عدم ترا بدگوی | زمین ندارد جز در شکم ترا بدخواه | |
| امان دهد همهکس را ز خصم همچو حرم | حریم حرمت او چون بدو کنند نگاه | |
| بزرگوارا این بنده را به دولت تو | نماز شام امل گشت بامداد پگاه | |
| اگر نه رای تو بودی برویم آوردی | سپیدکاری گردون هزار روز سیاه | |
| مرا اگر به خلاف تو متهم کردند | بران دروغ تمامست این قصیده گواه | |
| به خون زرق بیالود خصم پیرهنم | وگرنه پاکتر از گرگ یوسفم به گناه | |
| همیشه تاکه بسیط است صحن این میدان | هماره تا که محیطست سقف این خرگاه | |
| موافقت چو موالی ندیم شادی و عیش | مخالفت چو معادی قرین ناله و آه | |
| یکی موافق رای تو باد در بد و نیک | دگر مسخر حکم تو باد بیگه و گاه | |
| به کلک مشکل گردونگشای و دشمنبند | به عدل حرمت ایمانفزای و کفر به کاه |