| آمد به سلامت بر من ترک من از راه | پرداخته از جنگ و برآسوده ز بدخواه | |
| چون سرو سهی قامت و شایستهتر از سرو | چون ماه دو هفته رخ و بایستهتر از ماه | |
| سروست اگر گوی زند سرو به میدان | ماهست اگر چنگ زند ماه به خرگاه | |
| تا وقت سحرگه من و او در شب دوشین | بیمشغله و بیغلبه یک دل و یکتاه | |
| در صحبت او به که بوی در شب و شبگیر | با صورت او به که خوری می گه و بیگاه | |
| من باده همی خوردم و او چنگ همی زد | من شعر همی خواندم او ساخت همی راه | |
| تا روز همی گفت که چون بود به یک روز | فتح ملک عادل ابوالفتح ملکشاه | |
| قیصرش همی باج فرستد به خزینه | فغفور همی حمل فرستدش به درگاه | |
| ابناء زمین را بجز او نیست خداوند | شاهان جهان را بجز او نیست شهشناه | |
| از طاعت او هست همه مرتبت و قدر | وز طلعت او هست همه منفعت و گاه | |
| راجع نشود مهر درخشان شده بر چرخ | نقصان نکند نقرهی صافی شده در گاه | |
| آنکس که همی کرد به گیتی طلب ملک | وامد به مصاف اندر چون شیر دژ آگاه | |
| آگاه شد از پایگه خویش ولیکن | در بند شهنشاه بد آنگه که شد آگاه | |
| برده ز سرش افسر و برهم زده لشکر | برکنده سراپرده و غارت شده بنگاه | |
| با پنج پسر بسته مر او را و سپاهش | چون کوه به جنگ آمده و پس شده چون کاه | |
| پیش همهشان محنت و نزد همهشان عم | جفت همهشان حسرت و گفت همهشان آه | |
| چون کرد طمع در ملکی ملکت و تختش | همدید ز بند آهن وهم دید ز تن چاه | |
| بیگانه نکوخواه به از خویش بداندیش | زین روی سخن کرد همی باید کوتاه | |
| ای چون پدر و جد، تو سپهدار و جهانگیر | وی چون پدر و جد، تو ولیدار و عدو کاه | |
| چندان که عدو بود ببستی به یکی روز | چندان که جهانیست گشادی به یکی ماه | |
| تا باز شکاری نشود صید شکاری | تا شیر دلاور نشود سخرهی روباه | |
| در بند تو زینگونه بماناد بداندیش | از بند بداندیش تو آزاد نکوخواه | |
| تو پشت ملوک عجم و پشت تو ایزد | تو یار خداوند حق و یار تو الله |