| صاحب روزگار و صدر زمین | نصرت کردگار ناصر دین | |
| طاهربن المظفر آنکه ظفر | هست در کلک و خاتمش تضمین | |
| آنکه بیداغ طاعتش تقدیر | ناید از آسمان به هیچ زمین | |
| وانکه بیمهر خازنش در خاک | ننهد آفتاب هیچ دفین | |
| قدرش را بر سپهر تکیه زند | قاب قوسین را دهد تزیین | |
| ور قلم در جهان کشد قهرش | بارز کون را کند ترقین | |
| رای او چون در انتظام شود | دختر نعش را کند پروین | |
| نهی او چون در اعتراض آید | حدثان را قفا کند ز جبین | |
| بشکند امتداد انعامش | به موازین قسط بر شاهین | |
| آسمان چون نگینش پیروزهست | دهر از آن آمدش به زیر نگین | |
| گر عنان فلک فرو گیرد | به خط استوا در افتد چین | |
| ور زمام زمانه باز کشد | شبش از روز بگسلد در حین | |
| هر کجا حلم او گذارد پی | پی کند شعلهای آتش کین | |
| هر کجا امن او کشد باره | نکشد بار قفلها زرفین | |
| باس او دست چون دراز کند | دست یابد تذرو بر شاهین | |
| ای ترا حکم بر زمین و زمان | وی ترا امر بر شهور و سنین | |
| از یسار تو دهر برده یسار | به یمین تو چرخ خورده یمین | |
| بر در کبریای تو شب و روز | اشهب روز و ادهم شب زین | |
| نوک کلک تو رازدار قضا | نوز ظن تو رهنمای یقین | |
| طوق و داغ ترا نماز برند | فلک از گردن و جهان ز سرین | |
| آسمان را زبان کلک تو داد | در مقادیر کارها تلقین | |
| آفتاب از بهشت بزم تو برد | ساز صورتگران فروردین | |
| قدرت تو به عینه قدرست | خود خردشان نمیکند تعیین | |
| نتواند که گوید آنک آن | نتواند که گوید اینک این | |
| چون تو صاحبقران نباشد ازانک | همه چیزیت هست جز که قرین | |
| لاف نسبت زند حسود ولیک | شیر بالش نشد چو شیر عرین | |
| به جسد کی شود ضعیف قوی | به ورم کی شود نزار سمین | |
| صاحبا بنده را در این یکسال | در مدیح تو شعرهاست متین | |
| واندر ابیات آن معانی بکر | چون خط و زلف تو خوش و شیرین | |
| هرکه او را وسیلتی است چنان | نه همانا که حالتیست چنین | |
| گه ز خاک تحیرش بستر | گه ز خشت تحسرش بالین | |
| سخنش چون دهد نتیجه که هست | سخنش بکر و دولتش عنین | |
| همه از روزگار باید دید | شادی شادمان و حزن حزین | |
| شاهمات عنا شدم که نکرد | یک پیاده عنایتش فرزین | |
| چه کنم گو کشیده دار کمان | چه کنم گو گشاده دار کمین | |
| آخر این روزگار جافی را | که به جاه تو دارد این تمکین | |
| خود نپرسی یکی ز روی عتاب | تا چه میخواهد از من مسکین | |
| فلک تند را نگویی هان | دولت کند را نگویی هین | |
| وقت کوچ است و عرصه تنگ و مرا | دل به تیمار چرخ راه رهین | |
| نیست در سکنهی زمانه کسی | کاضطراب مرا دهد تسکین | |
| تو کن احسان که هرکه جز تو بود | ننهد پای زانسوی تحسین | |
| تا زمین را طبیعت است آرام | تا زمان را گذشتن است آیین | |
| از زمانت به خیر باد دعا | وز زمینت به طبع باد آمین | |
| ساحت بارگاه عالی تو | برتر از بارگاه علیین | |
| یمن و یسری که از زمان زاید | دایمت بر یسار باد و یمین | |
| روزگار آفرین شب و روزت | حافظ و ناصر و مغیث و معین |