| افتخار زمان و فخر زمین | بوالمفاخر امیر فخرالدین | |
| آنکه در دست او سخا مضمر | وانکه در کلک او هنر تضمین | |
| آسمانیست آفتابش رای | آفتابیست آسمانش زین | |
| آن بلنداختری که پیش درش | خاکبوسند اختران به جبین | |
| گفته عقلش به کردها احسنت | کرده حرفش به گفتهها تحسین | |
| آن دبیرست کز قلم بفزود | دفتر تیر چرخ را تزیین | |
| وان جوادست کز سخا بشکست | به ترازوی حرصبر شاهین | |
| در زوایای دولت از حزمش | حصنها ساخت روزگار حصین | |
| در موالید عالم از جودش | مایها کرد آفتاب عجین | |
| گر عنان فلک فرو گیرد | در رباط کواکب افتد چین | |
| ور زمام زمانه باز کشد | شبش از روز بگسلد در حین | |
| هرکجا سایه افکند از حلم | رخت بردارد از طبیعت کین | |
| هرکجا باره برکشد از امن | قفل بیزار گردد از زرفین | |
| عدل او دست اگر دراز کند | دست یابد تذور بر شاهین | |
| سهمش ار مهر بر حواس نهد | نقش با مهر گل فرستد طین | |
| ای ترا حکم بر زمین و زمان | وی ترا امر بر شهور و سنین | |
| ز یسار تو دهر برده یسار | به یمین تو جود خورده یمین | |
| نوک کلک تو رازدار قضا | نور ظن تو رهنمای یقین | |
| طوق و داغ ترا نماز برند | فلک از گردن و جهان ز سرین | |
| گر ز رای تو قوتی یابد | آفتاب دگر شود پروین | |
| ور ز قدر تو تربیت بیند | خاک سر برکشد به علیین | |
| آسمان را زبان کلک تو داد | در مقادیر کارها تلقین | |
| آفتاب از بهشت بزم تو برد | ساز صورتگران فروردین | |
| ذات تو عین عقل گشت چنان | که خردشان نمیکند تعیین | |
| نتواند که گوید آنک آن | نتواند که گوید اینک این | |
| چون تو گردند حاسدانت اگر | شیر رایت شود چو شیر عرین | |
| به حسدکی شود ضعیف قوی | به ورم کی شود نزار سمین | |
| یارب آن نقشبند مصری چیست | که بود با انامل تو قرین | |
| هست بیدار و بیقرار و ازوست | فتنه را خواب و ملک را تسکین | |
| هست عریان و در صریرش عقل | گنجها دارد از علوم دفین | |
| نه شهابست و بفکند هر روز | سیرش از چرخ ملک دیو لعین | |
| نیست غواص و برکشد هردم | نوکش از بحر غیب در ثمین | |
| ای ترا طرف چرخ طرف ستام | وی ترا مهر چرخ مهر نگین | |
| داشت اندیشه کارد از پی مدح | در مدیح تو شعرهای متین | |
| واندر ابیات او معانی بکر | چونخط و زلف تو خوش و شیرین | |
| چون چنان دید روزگار خسیس | که مرو را عزیمتیست چنین | |
| از حسد در دلش کشید کمان | وز جفا بر تنش گشاد کمین | |
| تا تن از حادثات گشت ضعیف | تا دل از نایبات ماند حزین | |
| وانچنان سیر چون رخ شطرنج | به دلش زد به جنبش فرزین | |
| آخر این روزگار جافی را | که به جاه تو دارد این تمکین | |
| خود نپرسی یکی ز روی عتاب | که چه میخواهد از من مسکین | |
| تا چو زین بسترم خلاص دهد | آستان تو باشدم بالین | |
| تا زمین را طبیعتست آرام | تا زمان را گذشتنست آیین | |
| از زمانت به خیر باد دعا | وز زمینت به مهر باد آمین | |
| عالمت بنده باد و دهر غلام | ایزدت یار باد و چرخ معین |