| آیت مجد آیتی است مبین | منزل اندر نهاد مجدالدین | |
| سید و صدر روزگار که هست | ز آل یاسین چو از نبی یاسین | |
| میر بوطالب آنکه مطلوبش | نیست در ملک آسمان و زمین | |
| آنکه در شان او ثنا منزل | وانکه در ذات او کرم تضمین | |
| آنکه بیداغ طوع او نکشد | توسن روزگار بار سرین | |
| وانکه از چرخ جود او بشکست | خازن کوهسار مهر دفین | |
| رای او دامن ار بیفشاند | بر توان چیدن از زمین پروین | |
| جاه او مرکب ار برون راند | جو اول دهد به علیین | |
| حلم او جوهرست و خاک عرض | قدر او شاه و آسمان فرزین | |
| بسته دست خلقتنی من نار | باس او بر خلقته من طین | |
| امر او با عناد کردن طبع | کبک پرور برآورد شاهین | |
| نهی او باس تیزه رویی چرخ | روز بد را قفا کند ز جبین | |
| برکشد زور بازوی سخطش | کسوت صورت از نهاد جنین | |
| به مقاصد همیشه پیش رسد | عزمش از مسرع شهور و سنین | |
| قدرتش با قدر مقارن شد | خرد آنرا جدا نکرد از این | |
| خود چو ممزوج شد چگونه کند | شیر و می را ز یکدگر تعیین | |
| رای او را متین نیارم گفت | حاش لله نه زانکه نیست متین | |
| زانکه یک بار جنس این گفتم | ادب آن بیافتم در حین | |
| اندرین روزها که میدادم | شعر خود را به مدح او تزیین | |
| نکتهای راندم از رزانت رای | عقل را سخت شد بر ابرو چین | |
| گفت خامش چه جای این سخنست | وصف آن رای این بود که رزین | |
| آفتابیست کاسمان نکند | پیش او آفتاب را تمکین | |
| آسمانی که در اثر بیش است | تیغش از آفتاب فروردین | |
| ای بجایی که در هزار قران | چرخ و طبعت نپرورید قرین | |
| اوج قدرت و رای پست و بلند | راز حزمت نهان ز شک و یقین | |
| بحر طبع تو کرده مالامال | درج نطق ترا به در ثمین | |
| فحل وهم تو کرده آبستن | نوع کلک ترا به سحر مبین | |
| طوطی کلک راست گوی تو کرد | عقل را در مضیقها تلقین | |
| رایض بخت کاردان تو کرد | اشهب و ادهم جهان را زین | |
| ای نمودار رحمت و سخطت | آب و حیوان و آتش برزین | |
| دان که در خدمت بساط وزیر | که خدایش مغیث باد و معین | |
| عیش من بنده پار عیشی بود | چون جوانی خوش و چو جان شیرین | |
| گفتم از غایت تنعم هست | دولتم را زمانه زیر نگین | |
| کار برگشت و غم به سکنه گرفت | گوشهی مسکن من مسکین | |
| چرخ در بخت من کشید کمان | دهر بر عیش من گشاد کمین | |
| میکند رخنه نظم حال مرا | در چنان دار و گیر و هیناهین | |
| لگد فتنهای که رخنه کند | حصن ملکی چو حصن چرخ حصین | |
| دارم اکنون چنان که دارم حال | نتوان گفتنت بیا و ببین | |
| چتوان کرد اگر چنان بنماند | بنماند همیشه نیز چنین | |
| حالی از چور آسمان باری | که نه مهرش به موضع است و نه کین | |
| آن همی بینم از حوادث سخت | که ندیدست هیچ حادثه بین | |
| نشناسم همی یمین ز یسار | تا تهی دارم از یسار یمین | |
| عرصه تنگست و بند سخت و مرا | در همه خان و مان نه غث و سمین | |
| مکرمی نیست در همه عالم | کاضطراب مرا دهد تسکین | |
| گوییا از توالد احرار | شب سترون شد آسمان عنین | |
| توکن احسان که دیگران نکنند | سرانگشت جز فرا تحسین | |
| خود گرفتم کنند و نیز نهند | پای بر پایهی الوف و مائین | |
| بهر انگشت کاید اندر سنگ | ار سبک سنگم ار گران کابین | |
| خویشتن پیش ناکسان و کسان | همچو هنگامه گیر و راهنشین | |
| گربهی به بیوس نتوان بود | هم در این بیشه بوده شیر عرین | |
| شعر من بنده در مدیح به بلخ | این نخستین شناس و باز پسین | |
| تا عروس بهاره جلوه کند | زلف شمشاد و عارض نسرین | |
| بادی اندر بهار دولت خویش | تازه چون گل نه چون بنفشه حزین | |
| آب آتش نمای در جامت | طربانگیزتر ز ماء معین | |
| جاهت اندر امان حفظ خدای | که خداوند حافظست و معین |