| سه ماهه فراقت بر اهل خراسان | بسی سال بودست آسان و آسان | |
| به جانت که گر بی‌خبرهاء خیرت | خبر داشت کس را تن از دل دل از جان | |
| زبان بود در کامها بی‌تو خنجر | نظر بود در دیده‌ها بی‌تو پیکان | |
| یکی از تف سینه در قعر دوزخ | یکی از نم دیده در موج طوفان | |
| ز بس خار هجر تو در دیده و دل | ز خونابه رخسارها چون گلستان | |
| چنان روز بر ما سیه کرد بی‌تو | که کس‌مان ندیدی سپیدی دندان | |
| از آن بیم کز کافریهای گردون | نباید که کاری رود نابسامان | |
| دعاگوی جان تو خلقی موحد | مددخواه جاه تو شهری مسلمان | |
| کدامین سعادت بود بیشتر زین | که باز آمدی در سعادات الوان | |
| مگر طاعتی کرده بودست خالص | زمین سمرقند در حق یزدان | |
| اگر این نبودست آلوده گشتست | زمین خراسان به نوعی ز عصیان | |
| که مستوجب فرقتت شد سه ماه این | که مستسعد خدمتت شد سه ماه آن | |
| ایا چرخ در پیش قدر تو واله | و یا ابر در پیش دست تو حیران | |
| تویی آنکه در مجلست بخت ساقی | تویی آنکه بر درگهت چرخ دربان | |
| به کوی کمال تو در، عقل ناقص | به خوان سخای تو بر، جود مهمان | |
| کند حل و عقد تو بر چرخ پیشی | دهد امر و نهی تو بر دهر فرمان | |
| زمین هرکجا امن تو نیست فتنه | جهان هرکجا عدل تو نیست ویران | |
| کمر پیش حکم تو بربسته جوزا | کله پیش قدر تو بنهاده کیوان | |
| اثرهای کین تو چون نحس عقرب | نظرهای لطف تو چون سعد میزان | |
| ز مسطور کلکت شود مرده زنده | مگر در دوات تو هست آب حیوان | |
| زهی فکرتت اختران را مدبر | زهی دامنت آسمان را گریبان | |
| به تشریف اقبال اگر برکشیدت | چه سلطان عالم چه گردون گردان | |
| ز عالم تویی اهل اقبال گردون | ز گیتی تویی اهل تشریف سلطان | |
| منزه بود حکم گردون ز شبهت | مجرد بود رای سلطان ز طغیان | |
| از آن دم که چشم بد روزگارم | ز چشم خداوند کردست پنهان | |
| گمانم به لطفت همین بود کاری | مرا پیش خدمت به اعزاز و احسان | |
| گمانی ازین به یقین شد نشاید | امیدی از این به وفا کرد نتوان | |
| نگر تا ندانی که تاخیر بنده | در این آمدن بود جز محض حرمان | |
| به ذات خداوند و جان محمد | به تعظیم اسلام و اجلال ایمان | |
| به تاکید هر حکمی از شرع ایزد | به تغییر هر حرفی از نص قرآن | |
| به حق دم پاک عیسی مریم | به حق کف دست موسی عمران | |
| به تیمار یعقوب و دیدار یوسف | به تقوی یحیی و ملک سلیمان | |
| به جود کف راد دینار بخشت | که بر نامه‌ی رزق خلقست عنوان | |
| به نور دل پاک اسرار بینت | که بر دعوی آفتابست برهان | |
| که در مدتی کز تو محروم بودم | جهان بود بر جان من بند و زندان | |
| نفس کرده بر رویم اشک فسرده | اسف کرده در جانم اندیشه بریان | |
| دلی پر مواعید تایید یزدان | سری پر اراجیف وسواس شیطان | |
| تن از ایستادن به خانه شکسته | دل از بازگشتن ز خدمت پشیمان | |
| تو دانی که تا یک نفس بی‌تو باشم | دلی باید از سنگ و جانی ز سندان | |
| کنون نذر عهدی بکردم بکلی | که باطل نگردد به تاویل و دستان | |
| که تا دست مرگم گریبان نگیرد | من و دامن خدمت و دست پیمان | |
| حدیث نکوخواه و بدخواه گفتن | به مدح اندرون باز بردن به دیوان | |
| طریقی قدیمیست و رسمی مکد | همه کس بگوید چه دانا چه نادان | |
| من آن دانم و هم توانم ولیکن | از آن التفاتی نکردم به ایشان | |
| که از عشق مدحت سر آن ندارم | که گویم فلانکس فلانست و بهمان | |
| خداوند خود خصم را نیک داند | من این مایه گفتم تو باقی همی دان | |
| الا تا ز نقصان کمالست برتر | الا تا ز گردون فرودند ارکان | |
| ز آثار ارکان و تاثیر گردون | مبادا کمال ترا بیم نقصان | |
| دو عیدست ما را ز روی دو معنی | که خوشی و خوبیش را نیست پایان | |
| همایون یکی هست تشریف خسرو | مبارک دگر عید اضحی و قربان | |
| بدان عید بادت قضا تهنیت‌گو | بدین عید بادت قدر محمدت خوان |