| آفرین باد بر چو تو مخدوم | ای نکوسیرت خجسته رسوم | |
| ای بصورت فرود دور فلک | وی بمعنی ورای سیر نجوم | |
| دخل مدح تو از خواص و عوام | خرج جود تو بر خصوص و عموم | |
| خلق نادیده در جبلت تو | هیچ سیرت که آن بود مذموم | |
| راست استاد کار آن دیوان | که دهند آفتاب را مرسوم | |
| همتت پشت دست زدکان را | زر شد از مهر خاتمت مختوم | |
| گر نبودی ز عشق نقش نگینت | ز انگبین کی کناره کردی موم | |
| تا قدم در وجود ننهادی | معنی مکرمت نشد مفهوم | |
| ای عجب لا اله الا الله | این چه خاصیت است و این چه قدوم | |
| پاک برداشتی به قوت جود | از جهان رسم روزی مقسوم | |
| دست فرسود جود تو شده گیر | حشو گردون دون و عالم لوم | |
| پیش دست و دلت چهل سالست | کابر و دریا معاتباند و ملوم | |
| تو شناسی دقیقهای سخا | ذوق داند لطیفهای طعوم | |
| بخششت گاه نیستی پیشی است | صفر پیشی دهد بلی به رقوم | |
| ای سپهرت ز بندگان مطیع | وی جهانت ز خادمان خدوم | |
| گر حسودت بسی است باکی نیست | حملهی باز بین و حیلهی بوم | |
| خصم را در ازاء قدرت تو | شک مکن حرفها بود موهوم | |
| لیک چونان که دفع بوی پیاز | در موازات قهر باد سموم | |
| آمدم با حدیث خویش و مباد | کز هزارت یکی شود معلوم | |
| به خدایی که قایمست به ذات | نه چو ما بلکه قایمی قیوم | |
| که مرا در فراق خدمت تو | جان ز غم مظلم است و تن مظلوم | |
| باز مرحوم روزگار شدم | تا که از خدمتت شدم محروم | |
| هرکه محروم شد ز خدمت تو | روزگارش چنین کند مرحوم | |
| ظلم کردم ز جهل بر تن خویش | پدرم هم جهول بود و ظلوم | |
| ای دریغا که جز سخن بنماند | زان همه کارها یکی منظوم | |
| هین که معلومم از جهان جانیست | وان چو معلوم صوفیان شده شوم | |
| باز خر زین غمم چه میگویم | حاش للسامعین چه غم که غموم | |
| گرچه در فوج بندگانت نیم | جز بدین بندگی نیم موسوم | |
| فرق این است کز خراسانم | باری از هند بودمی وز روم | |
| تا بود در قرینه پشتاپشت | با قضای فلک قضای سدوم | |
| جانت باد از قضای بد محفوظ | مجلست از قرین بد معصوم | |
| گل عز تو بر درخت بقا | روز و شب تازه و فنا مزکوم | |
| شاخ عمر تو در بهار وجود | سال و مه سبز و مهرگان معدوم |