| ای فخر همه نژاد آدم | ای سیدهی زنان عالم | |
| روحالقدس از پی تفاخر | مهر تو نهاد مهر خاتم | |
| سلطانت کریمةالنسا خواند | شد ذات شریف تو مکرم | |
| راضی ز تو ای رضیةالدین | جبار تو ذوالجلال اکرم | |
| در خدمت طالع تو دارد | سعد فلکی دو دست برهم | |
| بر خستگی نیازمندان | پیوسته ز لطف تست مرهم | |
| اسبی که عنانکش تو باشد | زاقبال شود چو رخش رستم | |
| عمرت ندب هزار گردد | نراد فلک اگر زند دم | |
| روحالله اگر چه بود عیسی | تو راحت روح و آن دل هم | |
| موجود شداز تو جود و احسان | چونان که مسیح شد ز مریم | |
| اقبال تو بر فزون به هر روز | در دولت خسرو معظم | |
| آن پادشهی که خسروان را | از هیبت او فرو شود دم | |
| از ورد و تضرعت سحرگاه | بنیاد بقای اوست محکم | |
| با خاک در تو ز ایران راست | بر چهره صفای آب زمزم | |
| در مدح و ثنات شاعرانراست | تشریف و صلات خز معلم | |
| ارواح ملک به ناله آمد | صوت تو گرفت چون ترنم | |
| جز بر تو ثنا و مدح گفتن | باشد چو تیمم و لب یم | |
| احباب ترا به زیر رانست | ز اقبال توبارگی و ادهم | |
| اعدای ترا زه گریبان | طوقیست بسان مار ارقم | |
| از قربت تو سرور و شادی | وز فرقت تو مراست ماتم | |
| گیرد فلک ار بخشک ریشم | من در ندهم به خویشتن نم | |
| بودی پدرم به مجلس تو | یاری سره و حریف محرم | |
| تو شاد بزی که رفت و زو ماند | میراث به ماندگان او غم | |
| ارجو که رهی شود ز لطفت | بر اغلب مادحان مقدم | |
| تا هشت سپهر و چار طبعاند | آمیخته ز امتزاج بر هم | |
| بادات بقا و عز و اقبال | بیش از رقم حروف معجم | |
| ماه رمضان خجسته بادت | تا پیش صفر بود محرم |