| مبارک باد و میمون باد و خرم | همایون خلعت سلطان عالم | |
| بلی خود خلعت سلطان بهرحال | مبارک باشد و میمون و خرم | |
| ترا بیرون ز تشریف شهنشاه | که حد و قدر آن کاریست معظم | |
| نیارد داد گردون هیچ دولت | که نه قدرش بود از قدر تو کم | |
| ایا در امر تو تعجیل مضمر | و یا در نهی تو تاخیر مدغم | |
| مقدم عهد و در دولت مخر | مخر عهد و در فرمان مقدم | |
| فلک را قدر تو والا ذعالی | جهان را حزم تو بنیاد محکم | |
| کند امن تو آب فتنه تیره | کند سهم تو سور زهره ماتم | |
| زمین تاب عنان تو ندارد | چه جای این حدیثست آسمان هم | |
| ستم تا پای عدلت در میان بست | نهادست از تحیر دست بر هم | |
| کفت را خواستم گفتن زهی ابر | دلت را خواستم گفتن زهی یم | |
| قضا گفتا معاذالله مگو این | که ما را اندرین حکمیست ملزم | |
| دلش را گفتهام عقل مجرد | کفش را گفتهام جود مجسم | |
| به قدرت آسمانی زان زمین شد | تصرفهای کلکت را مسلم | |
| ز کلک بیقرار تست گویی | قرار ملک سطان معظم | |
| نباشد منتظم بیکلک تو ملک | حدیث رستمست و رخش رستم | |
| به کلک و رای در ملک آن کنی تو | که در عمر آن نکردست از کف و دم | |
| به اعجاز عصا موسی عمران | به ایجاب دعا عیسی مریم | |
| چه اندر صدر تو دیوان طغری | چه اندر دست دیوان خاتم جم | |
| تویی کز فتح باب دست تو هست | همیشه خشکسال آز را نم | |
| جراحتهای آسیب فلک را | ز داروخانهی خلق تو مرهم | |
| همه اسلام رادر راحت و رنج | همه آفاق را در شادی و غم | |
| برد یمن از یمینت نوک خامه | دهد یسر از یسارت نقش خاتم | |
| چو تو در دور آدم کس ندیدست | کریم ابن کریمی تا به آدم | |
| غرض ذات تو بود ارنه نگشتی | بنیآدم به کرمنا مکرم | |
| بیانم هست از وصف تو عاجز | زبانم هست در نعت تو ابکم | |
| سخن کوتاه شد گر راست خواهی | تویی مانند تو والله اعلم | |
| الا تا از خم گردون برون نیست | نه صبح اشهب و نه شام ادهم | |
| مبادا صبح تایید ترا شام | مبادا پشت اقبال ترا خم | |
| ابد با مدت عمرت هم آواز | چو از روی تناسب زیر با بم | |
| کمینه پاسبانت بخت بیدار | فروتر بارگاهت چرخ اعظم |