| متمن اسعد بن اسماعیل | آن به قدر و شرف عدیم عدیل | |
| هست خورشید آسمان جلال | هست مختار مهتران جلیل | |
| آنکه در خاک حلم او آرام | وانکه در باد حکم او تعجیل | |
| خاک با حلم او چو باد خفیف | باد با طبع او چو خاک ثقیل | |
| بر قدرش قصیر قامت چرخ | بر طبعش غدیر قلزم و نیل | |
| سخنش علم غیب را تفسیر | قلمش راز چرخ را تاویل | |
| نیست با عرض و طول همت او | پیکر آسمان عریض و طویل | |
| غاشیهی همتش کشند همی | بر فلک جبرئیل و میکائیل | |
| نبود بر سخاوتش منت | نبود در کفایتش تعطیل | |
| ای بری عفو و عونت از پاداش | وی مصون عهد و قولت از تبدیل | |
| چرخ را رفعت تو گفته قصیر | برق را فکرت تو خوانده کلیل | |
| کوه با عزم محکم تو سبک | ابر با دست بخشش تو بخیل | |
| ای نهاده به خاصیت ز ازل | قدرت اکلیل چرخ را اکلیل | |
| فلک از رشک رتبت و شرفت | در ازل جامه رنگ کرده به نیل | |
| ملک از بهر نامهی عملت | خویشتن وقف کرده بر تهلیل | |
| نیست اندر جهان کون و فساد | رزق را چون دل تو هیچ کفیل | |
| نیست اندر بیان باطل و حق | عقل را چون دل تو هیچ دلیل | |
| آفتاب از کف تو بخشد نور | همچو از آفتاب جرم صقیل | |
| ای نزاده ترا زمانه بدل | وی ندیده ترا ستاره بدیل | |
| تویی آن کس که در سخا آید | پشهی تو به چشم گردون پیل | |
| منم آن کس که در سخن شاید | موزهی من زمانه را مندیل | |
| سخنم شد چنان که بنیوشد | گوش جانش چو محکم تنزیل | |
| گرچه در هر سخن نهد فلکم | بر جهان و جهانیان تفضیل | |
| نیست سنگم به نزد کس که مرا | سنگها زد زمانه بر قندیل | |
| عیبم این بیش نه که کم بودست | دخلم از خرج دبه و زنبیل | |
| کشتهی دهرم و صریر قلمت | هست مانند صور اسرافیل | |
| به نشورم رسان که دیدستم | بارها گوشمال عزرائیل | |
| گفته بودم که کدیهای نکنم | اندرین خدمت از کثیر و قلیل | |
| کرمت گفت از آن چه عیب آید | شعر چون بکر بود و مرد معیل | |
| تا کند آسمان همی حرکت | تا کنند اختران همی تحویل | |
| حاسدت زاسمان مباد عزیز | تابعت ز اختران مباد ذلیل | |
| باد طبع تو یار لهو و لعب | باد خصم تو جفت حزن و عویل | |
| خانهی دانش از دل تو به پای | دیدهی بخشش از کف تو کحیل | |
| ایمن اندر نظارهگاه سپهر | گوش جانت ز بانگ طبل رحیل | |
| زنده اسلاف تو به تو چو به من | جدم اسحق و جدت اسماعیل |