| به فال نیک درآمد به شهر موکب میر | به طالعی که سجودش همی کند تقدیر | |
| به بارگاه بزرگی نشست باز به کام | جمال مجلس سلطان و بارگاه وزیر | |
| بهاء ملت اسلام و فخر دین خدای | که داد فخر و بها ملک را به صدر و سریر | |
| جهان جاه و محامد محمد آنکه به جود | نمود کار دل و دست اوست ابر مطیر | |
| بیان به پیش بنانش چو پیش معجز سحر | یقین به نزد گمانش چو پیش حق تزویر | |
| به دست قهر نهد قفل ختم بر احداث | به دست عدل کشد پای فتنه در زنجیر | |
| نه با عمارت عدلش خرابی از مستی | نه با حمایت عفوش مخالف از تغییر | |
| همه نواحی کفرش مسخرست و مطیع | همه حوالی عدلش مبشرست و نذیر | |
| ز سنگ خاره برآرد به تف هیبت خون | ز شیر شرزه بدو شد به دست رحمت شیر | |
| زمانه نی و بر امر او زمانه ز من | سپهر نی و بر قدر او سپهر قصیر | |
| ازو زمانه نتابد عنان به نرم و درشت | وزو سپهر ندارد نهان قلیل و کثیر | |
| زمانه کیست که در نعمتش کند کفران | سپهر کیست که در خدمتش کند تقصیر | |
| ایا به قدر و شرف در جهان عدیم شبیه | و یا به جود و خسا در زمین عزیز نظیر | |
| نموده در نظر فکرت تو ذره بزرگ | نموده در نظر همتت وجود حقیر | |
| دهد درنگ رکاب تو خاک را طیره | دهد شتاب عنان تو باد را تشویر | |
| نتیجههای کفت را نموده ابر عقیم | لطیفههای دلت را نموده بحر غدیر | |
| نهد کمال ترا عقل بر فلک تقدیم | اگر وجود ترا بر زمین نهد تاخیر | |
| به بارگاه تو مریخ حاجب درگاه | به حضرت تو عطارد خریطه دارو دبیر | |
| به پیش قدر تو گردون بود به پایه نژند | به جنب طبع تو دریا بود چو عشر عشیر | |
| فتاده نور عطای تو بر وضیع و شریف | چنان که سایهی عدل تو بر صغیر و کبیر | |
| به عون رایت عدل تو پشت دهر قویست | ز شیر رایت تو شیر چرخ هست اسیر | |
| نه اوج قدر تو افلاک دید و نه انجم | نه وام جود تو قنطار داد و نه قمطیر | |
| مگر نه جوهر صورتست مادهی قلمت | که آن به صوت کند مرده زنده این به صریر | |
| سپهر کلک ضمیر تو گر به دست آرد | کند به آب روان بر عطاردش تصویر | |
| شهاب کلک تو با دیو دولت تو به سیر | همان کند که به دیوان شهاب چرخ اثیر | |
| ز تف آتش خشم تو بد سگالت اگر | به آب عفو پناهد به خدمتش بپذیر | |
| که روزگارش اگر پای بر زمین آمد | شفیع هم به تو خواهد شدن که دستش گیر | |
| رضا و کین ترا حکم طاعتست و گناه | عتاب و خشم ترا طبع آتشست و حریر | |
| عدو به خواب غرور اندرست و چرخ بدان | که بر زبان سنان تو راندش تعبیر | |
| بزرگوارا گفتم چو مشتری به رجوع | ز اوج اول میزان شود به خانهی تیر | |
| به عون بخت و به تحویل او به میزان باز | براستی همه کارت شود چو قامت تیر | |
| به فر دولت تو لا اله الا الله | چگونه لایق تقدیر آمد آن تدبیر | |
| از آن ضمیر صواب آن اثر همی بینم | که مثل آن نگذشتست هرگزم به ضمیر | |
| به شرح حال در این حال هیچ حاجت نیست | زبان حال به از من همی کند تقریر | |
| همیشه تا نبود آسمان و انجم را | نه مانعی ز مدار و نه قاطعی ز مسیر | |
| ز سیر انجم و اقبال آسمان بادت | به جاه دولت تو هر زمان هزار بشیر | |
| مطیع رای بلندت همیشه چرخ بلند | غلام بخت جوانت مدام عالم پیر | |
| ز رشک، اشک بداندیش تو عدیل بقم | ز رنج، روی بدآموز تو نظیر زریر | |
| زدهر قامت این کوژ همچو قامت چنگ | ز چرخ نالهی آن زار همچو نالهی زیر | |
| موافقت، ز سعود سپهر جفت مراد | مخالفت، ز جهان نفور جفت نفیر |