| ای بهمت برتر از چرخ اثیر | وز بزرگی دین یزدان را نصیر | |
| برده حکمت گوی از باد صبا | کرده دستت دست برابر مطیر | |
| ای جوان بختی که مثل و شبه تو | کس نیابد در خم گردون پیر | |
| بنده امشب با جمالالدین خطیب | آن به رای و کلک چون خورشید و تیر | |
| عزم آندارد که خود را یک نفس | باز دارد از قلیل و از کثیر | |
| دیگکی چونان که دانی پخته است | همچو دیگر کارهای ما حقیر | |
| خانهای ایمنتر از بیت حرام | شاهدی نیکوتر از بدر منیر | |
| تا به اکنون چیز لیزی داشتم | زانکه در عشرت نباشد زو گزیر | |
| از ترشرویی و تاریکی که بود | چون جفای عصر و چون درد عصیر | |
| گاو دوشای طربمان این زمان | خشک کرد از خشک سال فاقه شیر | |
| یک صراحی بادهمان ده بیش نه | ور دو باشد اینت کاری بینظیر | |
| تلخ همچون عیش بدخواه ملک | تیره نی چون روی بدگویی وزیر | |
| از صفا و راستی چون عدل و عقل | وز خوشی و روشنی جان و ضمیر | |
| رنگ او یا لعل چون شاخ بقم | ورنه باری زرد چون برگ زریر | |
| گر فرستی ای بسا شکراکه من | از تو گویم با صغیر و با کبیر | |
| ورنه فردا دست ما و دامنت | کای مسلمانان از این کافر نفیر | |
| انوری بیخردگیها میکند | تو بزرگی کن برو خرده مگیر |