| تو شدی کاهل و از کاربری گشتی | نه زمستان گنهی داشت نه تابستان | |
| بوستان بود وجود تو گه خلقت | تخم کردار بدش کرد چو شورستان | |
| تو مپندار که عناب دهد علقم | تو مپندار که عزت رسد از خذلان | |
| منشین با همه کس، کاز پی بد کاری | آدمی روی توانند شدن دیوان | |
| گشت ابلیس چو غواص به بحر دل | ماند بر جا شبه و رفت در غلطان | |
| پویه آسوده نکردست کسی زین ره | لقمه بی سنگ نخوردست کسی زین خوان | |
| گر شوی باد بگردش نرسی هرگز | طائر عمر چو از دام تو شد پران | |
| دی شد امروز، بخیره مخور اندوهش | کز پس مرده خردمند نکرد افغان | |
| خر تو میبرد این غول بیابانی | آخر کار تو میمانی و این پالان | |
| شبرو دهر نگردد همه در یک راه | گشتن چرخ نباشد همه بر یکسان | |
| کامها تلخ شد از تلخی این حلوا | عهدها سست شد از سستی این پیمان | |
| آنکه نشناخته از هم الف و با را | زو چه داری طمع معرفت قرآن | |
| پرتوی ده، تو نه‌ای دیو درون تیره | کوششی کن، تو نه‌ای کالبد بی جان | |
| به تو هرچ آن رسد از تنگی و مسکینی | همه از تست، نه از کجروی دوران | |
| نام جوئی؟ چو ملک باش نکو کردار | قدر خواهی؟ چو فلک باش بلند ارکان | |
| برو ای قطره در آغوش صدف بنشین | روی بنمای چو گشتی گهر رخشان | |
| یاری از علم و هنر خواه، چو درمانی | نه فلان با تو کند یاری و نه بهمان | |
| دانش اندوز، چه حاصل بود از دعوی | معنی آموز، چه سودی رسد از عنوان | |
| بسته‌ی شوق بود از دو جهان آزاد | کشته‌ی عشق بود زنده‌ی جاویدان | |
| همه زارع نبرد وقت درو خرمن | همه غواص نیارد گهر از عمان |