| حاصل عمر تو افسوس شد و حرمان | عیب خود را مکن ایدوست ز خود پنهان | |
| وقت ضایع نکند هیچ هنرپیشه | جفت باطل نشود هیچ حقیقت دان | |
| هیچگه نیست ره و رسم خردمندی | گرسنه خفتن و در سفره نهفتن نان | |
| دهر گرگیست گرسنه، رخ از او برگیر | چرخ دیویست سیه دل، دل ازو بستان | |
| پا بر این رهگذر سخت گرانتر نه | اسب زین دشت خطرناک سبکتر ران | |
| موج و طوفان و نهنگست درین دریا | باید اندیشه کند زین همه کشتیبان | |
| هیچ آگاه نیاسود درین ظلمت | هیچ دیوانه نشد بسته‌ی این زندان | |
| ای بسا خرمن امید که در یکدم | کرد خاکسترش این صاعقه‌ی سوزان | |
| تکیه بر اختر فیروز مکن چندین | ایمن از فتنه‌ی ایام مشو چندان | |
| بی تو بس خواهد بودن دی و فروردین | بی تو بس خواهد گشتن فلک گردان | |
| چو شود جان، به چه دردیت رسد پیکر | چو رود سر به چه کاریت خورد سامان | |
| تو خود ار با نگهی پاک بخود بینی | یابی آن گنج که جوئیش درین ویران | |
| چو کتابیست ریا، بی ورق و بی خط | چو درختیست هوی، بی بن و بی اغصان | |
| هیچ عاقل ننهد بر کف دست آتش | هیچ هشیار نساید بزبان سوهان | |
| تا تو چون گوی درین کوی بسر گردی | بایدت خیره جفا دیدن از این چوگان | |
| گشت هنگام درو، کشت چه کردی هین | آمد آوای جرس، توشه چه داری هان | |
| رهرو گمشده و راهزنان در پیش | شب تار و خر لنگ و ره بی پایان | |
| بکش این نفس حقیقت کش خود بین را | این نه جرمی است که خواهند ز تو تاوان | |
| به یکی دل نتوان کار تن و جان کرد | به یکی دست دو طنبور زدن، نتوان | |
| خرد استاد و تو شاگرد و جهان مکتب | چه رسیدت که چنین کودنی و نادان |