| نماز شام چو کردم بسیج راه سفر | درآمد از درم آن سرو قد سیمین‌بر | |
| ز تف آتش دل وز سرشک دیده شده | لب چو قندش خشک و رخ چو ماهش تر | |
| در آب دیده همی گشت زلف مشکینش | چو شاخ سنبل سیراب در می احمر | |
| مرا دلی ز غریوش چو اندر آتش عود | مرا تنی ز وداعش چو اندر آب شکر | |
| چه گفت، گفت نه سوگند خورده‌ای به سرم | که هرگز از خط عشق تو برندارم سر | |
| هنوز مدت یک هجر نارسیده به پای | هنوز وعده‌ی یک وصل نارسیده به سر | |
| بهانه‌ی سفر و عزم رفتن آوردی | دلت ز صحبت یاران ملول گشت مگر | |
| چه وقت رفتن و هنگام کردن سفرست | سفر مکن که شود بر دلم جهان چو سقر | |
| مرا درین غم وتیمار ودرد دل مگذار | ز عهد و بیعت و سوگند خویشتن مگذر | |
| وگر به رغم دل من همی بخواهی رفت | از آن دیار خبرده مرا وزان کشور | |
| کجاست مقصد و تا چند خواهی آنجا ماند | کجا رسیم دگر بار و کی به یکدیگر | |
| چو این بگفت به بر در گرفتمش گفتم | که جان جان و قرار دلی و نور بصر | |
| سفر مربی مردست و آستانه‌ی جاه | سفر خزانه‌ی مالست و اوستاد هنر | |
| به شهر خویش درون بی‌خطر بود مردم | به کان خویش درون بی‌بها بود گوهر | |
| درخت اگر متحرک شدی ز جای به جای | نه جور اره کشیدی و نه جفای تبر | |
| به جرم خاک و فلک در نگاه باید کرد | که این کجاست ز آرام و آن کجا ز سفر | |
| ز دست فتنه‌ی این اختران بی‌معنی | ز دام عشوه‌ی این روزگار دون‌پرور | |
| همی به خدمت آن صدر روزگار شوم | که روزگار ازو یافتست قدر و خطر | |
| نظام ملکت سلطان و صدر دین خدای | خدایگان وزیران وزیر خوب سیر | |
| محمد آنکه ز جاهش گرفت ملت و ملک | همان نظام که دین ز ابتدا به عدل عمر | |
| بزرگواری کاندر بروج طاعت اوست | مدبران فلک را مدار گرد مدر | |
| بر شمایل حلمش نموده کوه سبک | بر بسایط طبعش نموده بحر شمر | |
| چه دست او به سخا در چه ابر در نیسان | چه طبع او به سخن در چه بحر بی‌معبر | |
| شمر ز تربیت جود او شود دریا | عرض به تقویت جاه او شود جوهر | |
| ز بیم او نچشد شیر شرزه طعم وسن | ز عدل او نبرد شور و فتنه رنج سهر | |
| چو باز او شکرد صید او چه شیر و چه گرگ | چو اسب او گذرد راه او چه بحر و چه بر | |
| سعادت ابدی در هوای او مدغم | نوایب فلکی در خلاف او مضمر | |
| اگر به وجه عنایت کند به شوره نگاه | وگر ز روی سیاست کند به خاره نظر | |
| شود به دولت او خاک شوره مهر گیا | شود ز هیبت او سنگ خاره خاکستر | |
| به ابر بهمن اگر دست جود بنماید | عرق چکد ز مسامش به جای قطر مطر | |
| چو دست دولت او بر زمانه بگشودند | کشید پای به دامن درون قضا و قدر | |
| ایا به جاه و شرف با ستاره سوده عنان | و یا به جود و سخا گشته در زمانه سمر | |
| ببرده نام ز فرزانگان به قدر و به جاه | ربوده گوی ز سیارگان به فخر و به فر | |
| به روز بار ترا مهر بالش ومسند | به روز جشن ترا ماه مشرب و ساغر | |
| کند نسیم رضای تو کاه را فربه | کند سموم خلاف تو کوه را لاغر | |
| به حضرت تو درون تیر کلک مستوفی | به مجلس تودرون زهره ساز خنیاگر | |
| ز تیر حادثه ایمن شد و سنان بلا | هر آفریده که کرد از حمایت تو سپر | |
| به زیر سایه‌ی عدل تو نیست خوف و رجا | ورای پایه‌ی قدر تو نیست زیر و زبر | |
| بجز در آینه‌ی خاطر تو نتوان دید | ز راز چرخ نشان و ز علم غیب خبر | |
| اگر ز حلم تو یک ذره بر سپهر نهند | قرار یابد ازو همچو کشتی از لنگر | |
| نسیم لطف تو ار بگذرد به آتش تیز | ز شعلهاش گشاید به خاصیت کوثر | |
| حسام قهر تو شخص اجل زند به دو نیم | چنان که ماه فلک را بنان پیغمبر | |
| به نیش کژدم قهرت اگر قضا بزند | عدوت را که سیه روز باد و شوم اختر | |
| به هیچ داروی و تریاک برنیارد خاست | ز خاک جز که به آواز صور در محشر | |
| قدر ز شست تو بر اختران رساند تیر | قضا ز دست تو بر آسمان گشاید در | |
| چه باره‌ایست به زیر تو در بنامیزد | که منزلیش بود باختر دگر خاور | |
| هلال نعل فلک قامت ستاره مسیر | زمین‌نوردی دریا گذار که پیکر | |
| به زور چرخ و به آواز رعد و جستن برق | به قد کوه و تن پیل و پویه‌ی صرصر | |
| گه درنگ ازو طیره خورده پای خیال | گه شتاب درو خیره مانده مرغ به پر | |
| گه تحرک او منقطع صبا و دبور | بر تحمل او مضطرب حدید و حجر | |
| درخش نعلش سندان و سنگ را در خاک | فروغ و شعله دهد همچو اختر و اخگر | |
| بزرگوارا دریا دلا خداوندا | ترا سپهر سریرست و آفتاب افسر | |
| ز شوق خدمت تو عمرها گذشت که من | چو شکرم در آب و چو عود بر آذر | |
| بدان عزیمت و اندیشه‌ام که تا ننهد | قضابه دست اجل بر به حنجرم خنجر | |
| بجز مدیح توام برنیاید از دیوان | بجز ثنای توام بر نیاید از دفتر | |
| ز نظم و نثر مدیح تو اندر آویزم | ز گوش و گردم ایام عقدهای گهر | |
| نه نظم بلکه ازین درجهای پر ز نکت | نه نثر بلکه ازین درجهای پر ز درر | |
| همیشه تا که بروید ز خاکها زر و سیم | همیشه تا که بتابد ز آسمان مه و خور | |
| علو و رفعت تو همچو ماه باد و چو مهر | سرشک و چهره‌ی خصمت چو سیم باد و چو زر | |
| تو بر میان کمر ملک بسته و جوزا | به پیش طالع سعدت همیشه بسته کمر | |
| جهان مطیع و فلک تابع و ستاره حشم | زمان غلام و قضا بنده و قدر چاکر | |
| درخت بخت حسود ترانه بیخ و نه شاخ | چو شاخ دولت خصم ترانه بار و نه بر |