| گر دل و دست بحر و کان باشد | دل و دست خدایگان باشد | |
| شاه سنجر که کمترین بنده‌اش | در جهان پادشه نشان باشد | |
| پادشاه جهان که فرمانش | بر جهان چون قضا روان باشد | |
| آنکه با داغ طاعتش زاید | هرکه ز ابنای انس و جان باشد | |
| وانکه با مهر خازنش روید | هرچه ز اجناس بحر و کان باشد | |
| دسته‌ی خنجرش جهانگیرست | گرچه یک مشت استخوان باشد | |
| عدلش ار با زمین به خشم شود | امن بیرون آسمان باشد | |
| قهرش ار سایه بر جهان فکند | زندگانی در آن جهان باشد | |
| مرگ را دایم از سیاست او | تب لرز اندر استخوان باشد | |
| هرکجا سکه شد به نام و نشانش | بخل بی‌نام و بی‌نشان باشد | |
| هرکجا خطبه شد به نام و بیانش | نطق را دست بر دهان باشد | |
| ای قضا قدرتی که با حزمت | کوه بی‌تاب و بی‌توان باشد | |
| رایتت آیتی که در حرفش | فتح تفسیر و ترجمان باشد | |
| می‌نگویم که جز خدای کسی | حال گردان و غیب‌دان باشد | |
| گویم از رای و رایتت شب و روز | دو اثر در جهان عیان باشد | |
| رای تو رازها کند پیدا | که ز تقدیر در نهان باشد | |
| رایتت فتنها کند پنهان | که چو اندیشه بی‌کران باشد | |
| لطفت ار مایه‌ی وجود شود | جسم را صورت روان باشد | |
| باست ار بانگ بر زمانه زند | گرگ را سیرت شبان باشد | |
| نبود خط روزیی مجری | که نه دست تو در ضمان باشد |