| تا ملک جهان را مدار باشد | فرمانده آن شهریار باشد | |
| سلطان سلاطین که شیر چترش | در معرکه سلطان شکار باشد | |
| آن خسرو خسرونشان که تختش | در مرتبه گردون عیار باشد | |
| آن سایه‌ی یزدان که تاج او را | از تابش خورشید عار باشد | |
| آن شاه که در کان ز عشق نامش | زر در فزع انتظار باشد | |
| وز خطبه چو تحمید او برآید | دین در طرب افتخار باشد | |
| تختی که نه فرمان او فرازد | حاشا که پسر عم دار باشد | |
| تاجی که نه انعام او فرستد | کی گوهر آن شاهوار باشد | |
| با تیغ جهادش نمود کاری | ار جمجمه‌ی ذوالخمار باشد | |
| گردی که برانگیخت موکب او | بر عارض جوزا عذار باشد | |
| نعلی که بیفکند مرکب او | در گوش فلک گوشوار باشد | |
| در مجرفه فراش مجلسش را | مکنون جبال و بحار باشد | |
| آری عرق ابر نوبهاری | در کام صدف خوشگوار باشد | |
| لیکن چو به بازار چرخش آری | در دیده‌ی خورشید خوار باشد | |
| شاها ز پی آنکه شاعران را | این واقعه گفتن شعار باشد | |
| گفتم که حدیث عراق گویم | گر خود همه بیتی سه چار باشد | |
| چون سلک معانی نظام دادم | زان تا سخنم آبدار باشد | |
| الهام الهی چه گفت، گفتا | آنرا که خرد هیچ یار باشد | |
| چون سایه‌ی ما را مدیح گوید | با ذکر عراقش چه کار باشد | |
| خسرو به سر تازیانه بخشد | چون ملک عراق ار هزار باشد |