| مخور ای کودک بی تجربه زین حلوا | که شد آمیخته با روغن و شهدش سم | |
| دست و پائی بزن ای غرقه، توانی گر | تا مگر باز رهانند تو را زین یم | |
| مشک حیفست که با دوده شود همسر | کبک زشتست که با زاغ شود همدم | |
| برو ای فاخته، با مرغ سحر بنشین | برو ای گل، بصف سرو و سمن بردم | |
| ز چنار آموز، ای دوست گرانسنگی | چه شوی بر صفت بید ز بادی خم | |
| خویش و پیوند هنر باش که تا روزی | نروی از پی نان بر در خال و عم | |
| روح را سیر کن از مائده‌ی حکمت | بیکی نان جوین سیر شود اشکم | |
| جز که آموخت ترا که خواب و خور غفلت | به چه کار آمدت این سفله تن ملحم | |
| خزفست اینکه تو داریش چنو گوهر | رسن است اینکه تو بینیش چو ابریشم | |
| مار خود، هم تو خودی، مار چه افسائی | بخود، ای بیخبر از خویش، فسون میدم | |
| ز تو در هر نفسی کاسته میگردد | غم خود خور، چه خوری انده بیش و کم | |
| بیم آنست که صراف قضا ناگه | زر سرخ تو بگیرد به یکی درهم | |
| کشت یک دانه کسی را ندهد خرمن | بذل یک جوز کسی را نکند حاتم | |
| به پری پر، که عقابان نکنندت سر | به رهی رو، که بزرگان نکنندت ذم | |
| جان چو کان آمد و دانش گهرش، پروین | دل چو خورشید شد و ملک تنش عالم |