| باغ سرمایه‌ی دگر دارد | کان شد از بس که سیم و زر دارد | |
| هیچ طفل رسیده نیست درو | که نه پیرایه‌ی دگر دارد | |
| می‌نماید که از رسیدن عید | چون همه مردمان خبر دارد | |
| طبع بر کارگاه شاخ نگر | که چه دیبای شوشتر دارد | |
| گل رعنا به یاد نرگس مست | جام زرین به دست بر دارد | |
| بلبل اندر هوای بزم وزیر | صد نوای عجب ز بر دارد | |
| ابر بی‌کوس رعد می‌نرود | تا گل اندر جهان حشر دارد | |
| گر ز بیجاده تاج دارد گل | زیبدش ملک نامور دارد | |
| بر ریاحین به جملگی ملکست | نه سر و کار مختصر دارد | |
| نی کدامست وز کجا باری | که ز فیروزه صد کمر دارد | |
| هر زمانی چنار سوی فلک | به مناجات دست بر دارد | |
| مگر اندر دعای استسقاست | ورنه او با فلک چه سر دارد | |
| پیش پیکان گل ز بیم گشاد | هر شب از هاله مه سپر دارد | |
| با بقایای لشکر سرما | گر صبا عزم کر و فر دارد | |
| تیغ در دست بید می‌چکند | وز چه معنی زره شمر دارد | |
| در چنین موسمی که باغ هنوز | کس نداند چه مدخر دارد | |
| یاسمین را ببین که تا دو سه روز | بی‌رفیقان سر سفر دارد | |
| دهن لاله چون دهان صدف | ابر پیوسته پر گهر دارد | |
| لاله گویی که بر زبان همه روز | مدح دستور دادگر دارد | |
| تا که اندر دعا و مدح وزیر | لب لعلش همیشه تر دارد |