| اکنون که ماه روزه به نقصان در اوفتاد | آه از حجاب حجره‌ی دل بر در اوفتاد | |
| هجران ماه روزه پیام وصال داد | اینک نهیب او به جهان اندر اوفتاد | |
| گوید به چند روز دگر طبع نفس را | دیدی که رسم توبه ز عالم بر اوفتاد | |
| آن شد که از تقرب مصحف به اختیار | از دست پایمرد طرب ساغر اوفتاد | |
| آن مرغ را که بال و پر از شوق توبه بود | هم بال ریخت از خلل و هم پر اوفتاد | |
| عشق و سرور و لهو مرا در نهاد رست | سودای جام و باده مرا در سر اوفتاد | |
| آن‌کس که از دو کون به یکباره دل بشست | او را دو چشم بر دو رخ دلبر اوفتاد | |
| فرمانده‌ی زمین و زمان مجد دین که مجد | با طینت مطهر او در خور اوفتاد | |
| آن ملجا ملوک و سلاطین که شخص را | از کارها عبادت او خوشتر اوفتاد | |
| بر وسعت ممالک جاهش گواه شد | صیتی که در زمانه ز خشک و تر اوفتاد | |
| چون کین او ز مرکز علوی سفر نمود | از بیم لرزه بر فلک و اختر اوفتاد | |
| در باختر سیاست او چون کمان کشید | تیرش سپر سپر شد ودر خاور اوفتاد | |
| ای صاحبی که صورت جان عدوی ملک | از قهر تو در آینه‌ی خنجر اوفتاد | |
| دریا دلی و غرقه‌ی دریای نیستی | از اعتماد جود تو بر معبر اوفتاد | |
| جایی که عرضه کرد جهان بر و داد ملک | افسار در مقابله‌ی افسر اوفتاد | |
| روزی که عنف و خشم شد از یاد چرخ را | آتش ز کارزار تو در چنبر اوفتاد | |
| مرگ از برای دادن دارو طبیب شد | بیمار هیبت تو چو بر بستر اوفتاد | |
| در موضعی که جود تو پرواز کرد زود | در پیش ز ایران تو زر بر زر اوفتاد | |
| در درج گوشها به نظاره عقود را | از لفظ تو نظر همه بر گوهر اوفتاد | |
| دریای انتقام تو آنجا که موج زد | از کشتی حیات و بقا لنگر اوفتاد |