| ای عید دین و دولت عیدت خجسته باد | ایامت از حوادث ایام رسته باد | |
| گلزار باغ چرخ که پژمردگیش نیست | در انتظار مجلس تو دسته دسته باد | |
| بازار مصر جامع ملک از مکان تو | تا بارهی نهم ز جهان رسته رسته باد | |
| الا ز شست عزم تو تیر قدر قضا | بر هر نشانهای که زند باز جسته باد | |
| گر نشو بیخ امن بود جز به باغ تو | از شاخهاش در تبر فتنه دسته باد | |
| ور آبروی ملک رود جز به جوی تو | زاب فساد کل ورق کون شسته باد | |
| در هیچ کار بیتو فلک را مباد خوض | پس گر بود نخست رضای تو جسته باد | |
| کیوان موافقان ترا گر جگر خورد | نسرین چرخ را جگر جدی مسته باد | |
| ور مشتری جوی ز هوای تو کم کند | یکباره مرغزار فلک خوشه رسته باد | |
| مریخ اگر به خون حسود تو تشنه نیست | زنگار خورده خنجر و جوشن گسسته باد | |
| ور در شود بر وزن بدخواهت آفتاب | گرد کسوف گرد جمالش نشسته باد | |
| ور زهره جز به بزم تو خنیاگری کند | جاوید دف دریده و بربط شکسته باد | |
| ور نامهای دهد نه به پروانهی تو تیر | شغلش فرو گشاده و دستش ببسته باد | |
| ماه ار نخواهد آنکه وبد نعل مرکبت | از ناخن محاق ابد چهره خسته باد | |
| واندر هرآنچه رای تو کرد اقتضای آن | تقدیر جز به عین رضا ننگرسته باد | |
| تا رسم تهنیت بود اندر جهان بعید | هر بامداد بر تو چو عیدی خجسته باد | |
| باداموار چشم حسود تو آژده | وز ناله بازمانده دهان همچو پسته باد |