| نخواست هیچ خردمند وام از ایام | که با دسیسه و آشوب باز خواهد وام | |
| بچشم عقل درین رهگذر تیره ببین | که گستراند قضا و قدر براه تو دام | |
| هزار بار بلغزاندت بهر قدمی | که سخت خام فریبست روزگار و تو خام | |
| اگر حکایت بهرام گور می‌پرسی | شکار گور شد ای دوست عاقبت بهرام | |
| ز غم مباش غمین و مشو ز شادی شاد | که شادی و غم گیتی نمیکنند دوام | |
| ز تخم تلخ نخورد است کس بر شیرین | ز شاخ بید نچید است هیچکس بادام | |
| از آن سبب نشدی همعنان هشیاران | که بیهشانه سپردی بدست نفس زمام | |
| تو آرمیدی و این زاغ میوه برد همی | تو اوفتادی و این کاروان گذشت مدام | |
| چو پای هست، چرا باز مانده‌ای از راه | چو نور هست، چرا گشته‌ای قرین ضلام | |
| تو برج و باروی ملک وجود محکم کن | بهل که دیو بد آئین ترا دهد دشنام | |
| ترا که خانه‌ی دل خلوت خدا بود است | چرا بمعبد شیطان کنی سجود و قیام | |
| جفای گیتی و کجگردی سپهر بلند | اگر چه توسنی، آخر ترا نماید رام | |
| بحرص و آز مبر فرصت عزیز بسر | بجهل و عجب مکن عمر بی بدیل تمام | |
| زمان رنج شد، ای کرده سالها راحت | دم رحیل شد، ای جسته عمرها آرام | |
| بمقصدی نرسی تا رهی نپیمائی | مدار بیم ازین اسب بی فسار و لگام | |
| هر آن فروغ که از جسم تیره میطلبی | ز جان طلب که بارواح زنده‌اند اجسام | |
| مگوی هر که کهن جامه شد ز علم تهیست | که خاص نیز بسی هست در میان عوام | |
| به نیک جامه چو بیدانشی مناز که خلق | ترا، نه جامه‌ی نیک ترا، کنند اکرام | |
| چو گرگ حیله‌گر اندر لباس چوپان شد | شبان بگوی که تا چشم پوشد از اغنام | |
| چو وقت کار شود، باش چابک اندر کار | چو نوبت سخن آید، ستوده گوی کلام |