| ملک یوسف ای حاتم طی غلامت | ملوک جهان جمله در اهتمامت | |
| خداوند خاص و خداوند عامی | از آن بندگی می‌کند خاص و عامت | |
| جهان کیست پرورده‌ی اصطناعت | فلک چیست دروازه‌ی احتشامت | |
| نه جز بذل از شهریاری مرادت | نه جز عدل در پادشاهی امامت | |
| رخ خطبه رخشان ز تعظیم ذکرت | لب سکه خندان ز شادی نامت | |
| اجل پرتو شعلهای سنانت | ظفر ماهی چشمهای حسامت | |
| بر اطراف گردون غبار سپاهت | در اوتاد عالم طناب خیامت | |
| بزن بر در خسروی کوس کسری | که زد بی‌نیازی علم گرد بامت | |
| زهی فتنه و عافیت را همیشه | قیام و قعود از قعود و قیامت | |
| سلامت ز گیتی به پیش تو آمد | پگه زان کند بامدادان سلامت | |
| تو آن ابر دستی که گر هفت دریا | همه قطره گردد نیاید تمامت | |
| عطا وام ندهی عجب اینکه دایم | جهانیست از شکر در زیر وامت | |
| گروهی نهند از کرام ملوکت | گروهی نهند از ملوک کرامت | |
| من آنها ندانم همین دانم و بس | که زیبند اینها و آنها غلامت | |
| اگر لای توحید واجب نبودی | صلیبش به هم در شکستی کلامت | |
| منافع رسان در زمین دیر ماند | بس است این یک آیت دلیل دوامت | |
| چو از تست نفع مقیمان عالم | درو تا مقیمست باشد مقامت | |
| جهانی تو گویی که هرگز ندارد | جهان‌آفرین ساعتی بی‌نظامت | |
| چو در رزم رانی مواکب فزونت | چو در بزم باشی خزاین حطامت | |
| به فردوس بزم تو کوثر درآمد | برون شد ز در چون درآمد مدامت |