| اسب سکندر نبود رخشش چندانک رفت | در ظلمات مصاف گوهر احمر شکست | |
| تا سگ خر بندگانش وحشی دنیا گرفت | تا لگد پاسبانش چنبر افسر شکست | |
| آنکه بدو صد هزاره بنده و بندی رسید | نایب ممن گماشت تا بت کافر شکست | |
| ای ملکی کز ملوک هرکه ز تو سر بتافت | سختی دیوار دهر عاقبتش سر شکست | |
| از ملکان عهد تو هرکه شکست از نخست | مذهب باطل گرفت بیعت داور شکست | |
| حزم تو از بس درنگ بیخ خطر خشک سوخت | عدل تو از بس شتاب شاخ ستم برشکست | |
| مرگ ز باس تو کرد آنچه به چشم ستم | درشد و چون دست یافت پای برادر شکست | |
| ناصیه‌ی سکه را نام تو مطلوب گشت | چون کله خطبه را نعت تو بربر شکست | |
| پشت ظفر تیغ تست گر نکشی بشکند | شعله چو مستور گشت پشت سمندر شکست | |
| کوس تو در حربگاه زخمه به آهنگ برد | گریه‌ی خصم از نهیب در فم خنجر شکست | |
| رزق زمین بوس اگر خصم ببرد از درت | زان چه ترا جام بخت بر لب کوثر شکست | |
| از حسد فتح تو خصم تو پی کرد اسب | همچو جحی کز خدوک چرخه‌ی مادر شکست | |
| خصم تو گرید بسی کز پی پیکان زر | تیر تو در چشم و دل هر دو مخیر شکست | |
| حیدر شرع کرم بازوی احسان تست | کین در روزی گشاد وان در خیبر شکست | |
| سده‌ی قدرت کجاست وای که سیمرغ وهم | در پی بوسیدنش جمله‌ی شهپر شکست | |
| دست سخن کی رسد در تو که از باس تو | تا که سخن رنگ زد رنگ سخنور شکست | |
| در صف آن کارزار کز فزع کر و فر | زلزله‌ی رزمگاه گوشه‌ی محور شکست | |
| شست به پیغام تیر خطبه‌ی جان فسخ کرد | دست به ایمای تیغ منبر پیکر شکست | |
| حدت دندان رمح زهره‌ی جوشن درید | صدمه‌ی آسیب گرز تارک مغفر شکست | |
| گوهر خنجر چو شد لعل به خون گفتیی | لعب هوا بر سراب اخگر آذر شکست |