| ملک مصونست و حصن ملک حصین است | منت وافر خدای را که چنین است | |
| شعله‌ی باسست هرچه عرصه‌ی ملکست | سایه‌ی عدلست هرچه ساحت دین است | |
| خنجر تشویش با نیام به صلح است | خامه‌ی انصاف با قرار مکین است | |
| خواب که در چشم فتنه هست نه صرفست | بلکه به خونابه‌ی سرشک عجین است | |
| آب که در جوی ملک هست نه تنهاست | بل ز روانی دور دوام قرین است | |
| جام سپهر افتاد و درد ستم ریخت | دست جهان گو که دور ماء معین است | |
| عاقله‌ی آسمان که نزد وقوفش | نیک و بد روزگار جمله یقین است | |
| گرچه نگوید که اعتصام جهان را | از ملکان کیست آنکه حبل متین است | |
| دور زمان داند آنکه وقت تمسک | عروه‌ی وثقی خدایگان زمین است | |
| شاه جهان سنجر آنکه بسته‌ی امرش | قیصر و فغفور و رای و خان و تگین است | |
| دیر زیاد آنکه در جبین نفاذش | زیر یک آیه هزار سوره مبین است | |
| شیر شکاری که داغ طاعت فرضش | شیر فلک را حروف لوح سرین است | |
| آنکه ز تاثیر عین نعل سمندش | قلعه‌ی بدخواه ملک رخنه چو سین است | |
| آنکه یسارش به بزم حمل گرانست | وآنکه یمینش به رزم حمله گزین است | |
| بحر نه از موج واله تب و لرز است | کز غم آسیب آن یسار و یمین است | |
| تیغ جهادش کشیده دید ظفر گفت | آنکه بدو قایمست ذات من این است | |
| راه حوادث بزد رزانت رایش | خلق چه داند که آن چه رای رزین است | |
| باره نخواهد همی جهان که جهان را | امن کنون خود نگاهبان امین است | |
| عمر نیابد ستم همی که ستم را | روز نخستین چو روز بازپسین است | |
| فکرت او پی برد بجاش اگر چند | در رحم مادر زمانه جنین است |