| کلکش چه قایلست که صاحب‌قران نطق | یعنی که نفس ناطقه در جنبش الکنست | |
| صوت صریر معجزش از روی خاصیت | در قوت خیال چنان صورت افکنست | |
| کاکنون مزاج جذر اصم در محاورات | ده گوش و ده زبان چو بنفشه است و سوسنست | |
| ای صاحبی که نظم جهان را بساط تو | چون آفتاب و روز جهان را معینست | |
| در شرع ملک آیت فرمان تست و بس | نصی که بی‌تکلف برهان مبرهنست | |
| در نسبت ممالک جاه تو ملک کون | نه کاخ و هفت مشعله و چار گلخنست | |
| در آستین دهر چه غث و سمین نهاد | دست قضا که آن نه ترا گرد دامنست | |
| از جوف چرخ پر نشود دست همتت | سیمرغ همت تو نه چو مرغان ارزنست | |
| آن ابر دست تست که خاشاک سیل او | تاریخ عهد آذر و نیسان و بهمنست | |
| برداشت رسم موکب باران و کوس رعد | وین مختصر نمونه کنون اشک و شیونست | |
| تنگست بر تو سکنه‌ی گیتی ز کبریات | در جنب کبریاء تو این خود چه مسکنست | |
| وین طرفه‌تر که هست بر اعدات نیز تنگ | پس چاه یوسف است اگر چاه بیژنست | |
| خود در جهان که با تو دو سر شد چو ریسمان | کاکنون همه جهان نه برو چشم سوزنست | |
| ترف عدو ترش نشود زانکه بخت او | گاویست نیک شیر ولیکن لگدزنست | |
| دشمن گریزگاه فنا زان به دست کرد | کاینجا بدیده بود که با جانش دشمنست | |
| صدرا مرا به قوت جاه تو خاطریست | کاندر ازای فکرت او برق کودنست | |
| وانجا که در معانی مدحت بکاومش | گویی جهازخانه‌ی دریا و معدنست | |
| گویند مردمان که بدش هست و نیک هست | آری نه سنگ و چوب همه لعل و چندنست | |
| در بوستان گفته‌ی من گرچه جای جای | با سرو و یاسمین مثلا سیر و راسنست | |
| در حیز زمانه شتر گربها بسیست | گیتی نه یک طبیعت و گردون نه یک فنست |