| ای ترک می بیار که عیدست و بهمنست | غایب مشو نه نوبت بازی و برزنست | |
| ایام خز و خرگه گرمست و زین سبب | خرگاه آسمان همه در خز ادکنست | |
| خالی مدار خرمن آتش ز دود عود | تا در چمن ز بیضه‌ی کافور خرمنست | |
| آن عهد نیست آنکه ز الوان گل چمن | گفتی که کارگاه حریر ملونست | |
| سلطان دی به لشکر صرصر جهان بکند | بینی که جور لشکر دی چون جهان کنست | |
| در خفیه گرنه عزم خروجست باغ را | چون آبگیرها همه پر تیغ و جوشنست | |
| نفس نباتی ار به عزب‌خانه باز شد | عیبش مکن که مادر بستان سترونست | |
| باد صبا که فحل بنات نبات بود | مردم گیاه شد که نه مردست و نه زنست | |
| از جوش نشو دیگ نما تا فرو نشست | از دود تیره بر سر گیتی نهنبنست | |
| در باغ برکه رقص تموج نمی‌کند | بیچاره برکه را چه دل رقص کردنست | |
| کز دست دی چو دشمن دستور مدتیست | کز پای تا به سر همه دربند آهنست | |
| صدری که دایم از پی تفویض کسب ملک | خاک درش ملوک جهان را نشیمنست | |
| آن پادشا نشان که ز تمکین کلک اوست | هر پادشا که بر سر ملکی ممکنست | |
| آن کز نهیب تف سموم سیاستش | خون در عروق فتنه ز خشکی چوروینست | |
| هر آیتی که آمده در شان کبریاست | اندر میان ناصیه‌ی او مبینست | |
| آن قبه قدر اوست که بر اوج سقف او | خورشید عنکبوت زوایاء روزنست | |
| وان قلعه جاه اوست که گویی سپهر و مهر | در منجنیق برجش سنگ فلاخنست | |
| جبر رکاب امر و عنان نفاذ او | زان دام که در ریاضت گردون توسنست | |
| خورشید سرفکنده و مه خویشتن شناس | مریخ نرم گردن و کیوان فروتنست | |
| آنجا که کر و فر شبیخون قهر اوست | نصرت سلاح‌دار و نگهبان مکمنست |