| روز عیش و طرب و بستانست | روز بازار گل و ریحانست | |
| توده‌ی خاک عبیر آمیزست | دامن باد عبیر افشانست | |
| وز ملاقات صبا روی غدیر | راست چون آزده‌ی سوهانست | |
| لاله بر شاخ زمرد به مثل | قدحی از شبه و مرجانست | |
| تا کشیده است صبا خنجر بید | روی گلزار پر از پیکانست | |
| فلک از هاله سپر ساخت مگر | با چمن‌شان به جدل پیمانست | |
| میل اطفال نبات از پی قوت | سوی گردون به طبیعت زانست | |
| که کنون ابر دهد روزیشان | هر کرا نفس نباتی جانست | |
| باز در پرده‌ی الوان بلبل | مطرب بزمگه بستانست | |
| کز پی تهنیت نوروزی | باغ را باد صبا مهمانست | |
| ساعد شاخ ز مشاطه‌ی طبع | غرقه اندر گهر الوانست | |
| چهره‌ی باغ ز نقاش بهار | به نکویی چو نگارستانست | |
| ابر آبستن دریست گران | وز گرانیش گهر ارزانست | |
| به کف خواجه‌ی ما ماند راست | نی که آن دعوی و این برهانست | |
| مضمر اندر کف این دینارست | مدغم اندر دل آن بارانست | |
| کثرت این سبب استغناست | کثرت آن مدد طوفانست | |
| بذل آن گه به و دشوارست | جود این دم به دم و آسانست | |
| گرچه پیدا نکنم کان کف کیست | کس ندانم که برو پنهانست | |
| کف دستیست که بر نامه‌ی رزق | نام او تا به ابد عنوانست | |
| مجد دین بوالحسن عمرانی | که نظیر پسر عمرانست |