| علو سده‌ی مدح تو آن نیست | که با آن فکرتی را پر و بالست | |
| کسی چون در سخن گنجد که مدحش | نه در اندازه‌ی وهم و خیالست | |
| خود ادراک تو بر خاطر حرامست | گرفتم شعر من سحر حلالست | |
| کمالت چون تن‌اندر نطق ندهد | چه جای حرف و صوت و قیل و قالست | |
| ترا گردون سفال آید ز رتبت | اگر چند اندر اقصای کمالست | |
| مرا از طبع سنگین آنچه زاید | صدای اصطکاک آن سفالست | |
| پس آن بهتر که خاموشی گزینم | که اینجا از من این خیر الخصالست | |
| الا تا سال و مه را در گذشتن | بد اختر در قیاس نیک فالست | |
| بداختر خصم و نیکوفال بادی | همی تاکون دور ماه و سالست | |
| هلالی را که بر گردون نسبت | ز تو امید صد جاه و جلالست | |
| ز دوران در تزاید باد نورش | الا تا بر فلک بدر و هلالست |