| ای بار خدایی که ز رای تو جهان را | آن صبح برآمد که ز خورشید گزیرست | |
| انگشت اشارت به کمالت نرسد زانک | از پایه‌ی او هرچه نه قدر تو قصیرست | |
| در ملک کمال تو همه چیز بیابند | آن چیز که آن نیست ترا عیب و نظیرست | |
| در موکب رای تو جنیبت کشیی کرد | خورشید از آن بر حشم چرخ امیرست | |
| در حضرت عالیت به خدمت کمری بست | بهرام از آن والی اعمال خطیرست | |
| آنجا که نه فرمان تو، بیداد و تعدیست | وانجا که نه انصاف تو، فریاد و نفیرست | |
| بر ملک فلک حکم کند دست دوامش | ملکی که درو کلک همایونت وزیرست | |
| هرکار که گردون نه به فرمان تو سازد | هیهات که ناساخته چون سوسن و سیرست | |
| از معرکه‌ی فتنه به عون تو برون شد | ملکی که کنون در کف او فتنه اسیرست | |
| تا دی مثل او مثل موزه و گل بود | واکنون مثل او مثل موی و خمیرست | |
| از شیر فلک روی مگردان که حوادث | بر خصم تو آموخته چون یوز و پنیرست | |
| این طرفه که چون دایره‌ها بر سر آبند | وان نقش به نزد همه‌شان نقش حریرست | |
| تا مجلس و دیوان فلک را همه وقتی | ناهید زن مطربه و تیر دبیرست | |
| در مجلس و دیوان تو صد باد چو ایشان | تا نام صریر قلم و ناله‌ی زیرست | |
| بیدار و جوان پیش تو هم دولت و هم بخت | تا بخت جوان شیفته‌ی عالم پیرست |