| ای ملک بهین رکن ترا کلک وزیرست | کلکی که فلک قدرت و سیاره مسیرست | |
| کلکیست که در نظم جهان خاصه ممالک | تا عدل و ستم هست بشیرست و نذیرست | |
| کلکی که بخواند به صریر آنچه نویسد | وین سهل‌ترین معجز آن کلک و صریرست | |
| منسوج لعابش چه نسیجست کزو ملک | یکسر همه بر صورت فردوس و سعیرست | |
| اقوال خرد بشنود و راز ببیند | زین روی یقین شد که سمیعست و بصیرست | |
| در رجم شیاطین ممالک چو شهابیست | کاندر سر او مایه‌ی صد چرخ اثیرست | |
| اشک حدثان هیات او شاخ بقم کرد | هرچند به رخ زردتر از برگ زریرست | |
| بازیست که صیدش همه مرغان دماغند | شاخیست که بارش همه مضمون ضمیرست | |
| چون موج ستم اوج کند کشتی نوحست | چون گرد بلا نشو کند ابر مطیرست | |
| ابریست کزو کشت امل تازه و سبزست | تیریست کزوکار جهان راست چو تیرست | |
| نی نی چو به حق درنگری شاخ نباتیست | بس پیر و چو اطفال هنوزش غم شیرست | |
| این مرتبه زان یافت که در نظم ممالک | جایش سر انگشت گهربار وزیرست | |
| دستور خداوند خراسان که خراسان | در نسبت یکروزه ایادیش حقیرست | |
| آن صدر و جلال وزرا کز وزرا هست | چونان که ز انجم مثلا بدر منیرست | |
| هم طاعت او حرز وضیع است و شریفست | هم خدمت او حصن صغیرست و کبیرست | |
| با ابر کفش حامله‌ی ابر عقیمست | با بحر دلش واسطه‌ی بحر غدیرست | |
| جاهش نه به اندازه‌ی بالا و نشیب است | جودش نه به معیار قلیل است و کثیرست | |
| عفوش ز پی عذر شود عذر نیوشان | حلمش به گه عفو چنان عذرپذیرست | |
| قهرش به دم خصم شود معرکه‌جویان | عزمش به گه قهر چنان گمشده گیرست | |
| کو خواجه کمالی که همی لاف علی زد | باری عمری کو به هنر صد چو مجیرست |