| می بیاور که جشن دستورست | جشن عالی سرای معمورست | |
| قبه‌ای کز نوای مطرب او | کوه را در سر از صدا سورست | |
| قبه‌ای کز فروغ دیوارش | آسمان پر تموج نورست | |
| صورتش را قضای شهوت نیست | که گجش را مزاح کافورست | |
| تری و خشکی موادش را | آب چون آفتاب مزدورست | |
| آفتاب بروج سقفش را | تابش آفتاب با حورست | |
| ماه از آسیب سقفش از پس از این | نگذرد بر سپهر معذورست | |
| که ز مخروط ظل او همه ماه | خایفست از خسوف و رنجورست | |
| چشم بد دور باد ازو که ز لطف | چشمه‌ی عرصه‌ی نشابورست | |
| نی خطا گفتم این دعا ز چه روی | زانکه خود چشم بد ازو دورست | |
| دست آفت بدو چگونه رسد | تا درو نیم دست دستورست | |
| ناصر دین حق که رایت دین | تاکه در فوج اوست منصورست | |
| طاهربن المظفر آنکه ظفر | بر مراد و هواش مقصورست | |
| آنکه ملک بقاش را شب و روز | از سواد و بیاض منشورست | |
| حلم او را تحمل جودی | رای او را تجلی طورست | |
| جرعه‌ی خنجر خلافش را | چون اجل صد هزار مخمورست | |
| جبر فرمانش را که نافذ باد | چون قضا صدهزار مجبورست | |
| قهر او قهرمان آن عالم | که درو روزگار مقهورست | |
| جود او کدخدای آن کشور | که از او احتیاج مهجورست | |
| عدل او ار مگر که آمر عدل | بعد ازو هرکه هست مامورست |