| منت از کردگار دادگرست | که ترا کار با نظامترست | |
| صدرآفاق وسعد دین که ز قدر | قدمش جای تارک قمرست | |
| این مراتب کنون که می بینی | اثر جزو کلی قدرست | |
| باش تا صبح دولتت بدمد | کین لطایف نتیجهی سحرست | |
| ای جوادی که دست و طبع ترا | کان دعاگوی و بحر سجده برست | |
| پیش دست و دل تو ناچیزست | هرچه در بحر و کان زر و گهرست | |
| دم و کلک تو در بیان و بنان | گرچه بر یار و خضم نفع و ضرست | |
| غیرت روح عیسی است این یک | خجلت چوب موسی آن دگرست | |
| هرچه در زیر چرخ داناییست | راستی پرتوی از آن هنرست | |
| راندهای بر جهان تو آن احکام | کز خجالت رخ زمانه ترست | |
| پیش دست تو ابر چون دودست | بر طبع تو بحر چون شمرست | |
| ذهن پاک تو ناطق وحی است | نوک کلک تو منشی ظفرست | |
| در حصار حمایت حزمت | مرگ چون حلقه از برون درست | |
| مابقی را ز خوان خود پندار | هرچه بر خوان دهر ماحضرست | |
| مه و خورشید شوخ و بیشرمند | تا چرا بر سر توشان گذرست | |
| جود تو آن شنیده این دیده | مه مگر کور و آفتاب کرست | |
| به حقیقت بدان که مثل تو نیست | زیر گردون مگر که بر زبرست | |
| آمدم با حدیث سیرت خویش | که نمودار مردمان سیرست | |
| به خدایی که در دوازده برج | هفت پیکش همیشه در سفرست | |
| عمل کارگاه صنعت اوست | که سواد مه و بیاض خورست | |
| به صفای صفی حق آدم | که سر انبیا و بوالبشرست | |
| به دعایی که کرد نوح نجی | که در آفاق از آن هنوز اثرست | |
| به رضای خلیل ابراهیم | که به تسلیم در جهان سمرست | |
| حق داود و لطف نعمت او | که ترا در بهشت منتظرست | |
| به نماز و نیاز یعقوبی | در غم یوسفی کش او پسرست | |
| به کف موسی کلیم کریم | به دم عیسیی که زندهگرست | |
| به سر مصطفی شریف قریش | که ز جمع رسل عزیرترست | |
| به صفا و وفا و صدق عتیق | که ز دل جان فروش و شرع خرست | |
| به دلیری و هیبت عمری | که ظهور شریعت از عمرست | |
| به حیا و حیات ذوالنورین | که حقیقت ملف سورست | |
| به کف و ذوالفقار مرتضوی | که به حرب اندرون چو شیر نرست | |
| حرمت جبرئیل روح امین | که به عصمت جهانش زیرپرست | |
| حق میکال خواجهی ملکوت | که ز کروبیان مهینهترست | |
| به صدا و ندای اسرافیل | که منادی و منهی حشرست | |
| به کمال و جلال عزرائیل | که کمیندار جان جانورست | |
| به صلوة و صیام و حج و جهاد | کاصل اسلام از این چهار درست | |
| به حق کعبه و صفا و منی | حق آن رکن کش لقب حجرست | |
| به کلام خدای عز و جل | که هر آیت ازو دو صد عبرست | |
| حرمت روضه و قیامت و خلد | حق حصنی که نام آن سقرست | |
| به عزیزی و حق نعمت تو | که زیادت ز قطرهی مطرست | |
| به کریمی و لطف و رحمت حق | که گنهکار را امیدورست | |
| که مرا در وفای خدمت تو | نه به شب خواب و نه به روز خورست | |
| چمن بوستان نعت ترا | خاطرم آن درخت بارورست | |
| که ز مدح و ثنا و شکر و دعا | دایمش بیخ و شاخ و برگ و برست | |
| آنچه گفتند حاسدان به غرض | به سر تو که جملگی هدرست | |
| خاک نعل ستور تو بر من | بهتر از توتیای چشم سرست | |
| زانکه دانم که پیش همت تو | آفرینش به جمله بیخطرست | |
| سبب خدمت تو از دل پاک | جان من بسته بر میان کمرست | |
| پس اگر ز اعتماد در مستی | حالتی اوفتاد کان سیرست | |
| تو پسندی که رد کنی سخنم | چون منی را به چون تویی نظرست | |
| چکنم بازگیرم از تو مدیح | بنده را آخر این قدر بصرست | |
| چه حدیث است از تو برگردم | الله الله دو قول مختصرست | |
| چون به عالم تویی مرا مقصود | از در تو بگو دگر گذرست | |
| پس بگویند بنده را حاشاک | مردکی ریش گاو کون خرست | |
| ای جوادی که خاک پایت را | بوسه ده گشته هرکه تاجورست | |
| عفو فرمای گر مثل گنهم | خون شپیر و کشتن شپرست |