| منت از کردگار دادگرست | که ترا کار با نظام‌ترست | |
| صدرآفاق وسعد دین که ز قدر | قدمش جای تارک قمرست | |
| این مراتب کنون که می بینی | اثر جزو کلی قدرست | |
| باش تا صبح دولتت بدمد | کین لطایف نتیجه‌ی سحرست | |
| ای جوادی که دست و طبع ترا | کان دعاگوی و بحر سجده برست | |
| پیش دست و دل تو ناچیزست | هرچه در بحر و کان زر و گهرست | |
| دم و کلک تو در بیان و بنان | گرچه بر یار و خضم نفع و ضرست | |
| غیرت روح عیسی است این یک | خجلت چوب موسی آن دگرست | |
| هرچه در زیر چرخ داناییست | راستی پرتوی از آن هنرست | |
| رانده‌ای بر جهان تو آن احکام | کز خجالت رخ زمانه ترست | |
| پیش دست تو ابر چون دودست | بر طبع تو بحر چون شمرست | |
| ذهن پاک تو ناطق وحی است | نوک کلک تو منشی ظفرست | |
| در حصار حمایت حزمت | مرگ چون حلقه از برون درست | |
| مابقی را ز خوان خود پندار | هرچه بر خوان دهر ماحضرست | |
| مه و خورشید شوخ و بی‌شرمند | تا چرا بر سر توشان گذرست | |
| جود تو آن شنیده این دیده | مه مگر کور و آفتاب کرست | |
| به حقیقت بدان که مثل تو نیست | زیر گردون مگر که بر زبرست | |
| آمدم با حدیث سیرت خویش | که نمودار مردمان سیرست | |
| به خدایی که در دوازده برج | هفت پیکش همیشه در سفرست | |
| عمل کارگاه صنعت اوست | که سواد مه و بیاض خورست |