| هست با خامه‌ی تو خام همه | هرچه صد ساله پخته‌ی فکرست | |
| ناوکت روز انتقام بدی | سپر دور فتنه و خطرست | |
| در دو حالت که دید یک آلت | که همو ناوک و همو سپرست | |
| با سر خامه‌ی تو آمده گیر | هرچه در قبضه‌ی قضا ظفرست | |
| گردش آفتاب سایه‌ی تست | زیر فیضی کز آسمان زبرست | |
| زانکه دایم همای قدر ترا | هرچه در گردش است زیرپرست | |
| شوخ چشمی آسمان دان اینک | بر سرت آسمان را گذرست | |
| ورنه از شرم تو به حق خدای | کز عرق روی آفتاب ترست | |
| گر کند دست در کمر با کوه | کینت کز پای تا به سر جگرست | |
| بگسلد روز انتقام تو چست | هر کجا بر میان او کمرست | |
| گر دهد خصم خواب خرگوشت | مصلحت را بخر که عشوه خرست | |
| چرخ داند که ریشخندست آن | نه چو آن ریش گاوکون خرست | |
| یک ره این دستبرد بنمایش | تا ببیند اگرنه کور و کرست | |
| که به سوراخ غور کین تو در | به مثل موش ماده شیر نرست | |
| آمدم با حدیث سیرت خویش | که نمودار مردمان سیرست | |
| به خدایی که در دوازده میل | هفت پیکش همیشه در سفرست | |
| تخته‌ی کارگاه صنعت اوست | گر سواد مه و بیاض خورست | |
| که مرا در وفای خدمت تو | گر به شب خواب و گر به روز خورست | |
| چمن بوستان نعت ترا | خاطرم آن درخت بارورست | |
| که ز مدح و ثنا و شکر و دعا | دایمش بیخ و شاخ و برگ و برست |