| منصب از منصبت رفیع‌ترست | هر زمانیت منصبی دگرست | |
| این مناصب که دیده‌ای جزویست | کار کلی هنوز در قدرست | |
| باش تا صبح دولتت بدمد | کاین هنوز از نتایج سحرست | |
| پای تشریف صاحب عادل | که جهان را به عدل صد عمرست | |
| ذکر تشریف شاه نتوان کرد | کان ز سین سخن فراخ‌ترست | |
| در میانست و خاک پایش را | خاک بوسیده هرکه تاجورست | |
| ورنه حقا که گفتمی بر تو | کافرینش به جمله مختصرست | |
| بالله ار گرد دامن تو سزد | هرچه در دامن فلک گهرست | |
| هرچه من بنده زین سخن گویم | همه از یکدگر صوابترست | |
| سخن‌آرایی و لافی نیست | خود تو بنگر عیانست یا خبرست | |
| من نمی‌گویم این که می‌گویم | تا تو گویی هباست یا هدرست | |
| بر زبانم قضا همی راند | پس قضا هم بدین حدیث درست | |
| ای جوادی که پیش دست و دلت | ابر چون دود و بحر چون شمرست | |
| استخوان ریزهای خوان تواند | هرچه بر خوان دهر ماحضرست | |
| هرکجا از عنایتت حصنی است | مرگ چون حلقه از برون درست | |
| هرکجا از حمایتت حرزیست | در الم چون شفا هزار اثرست | |
| باس تو شد چنانکه کاه‌ربای | از ملاقات کاه بر حذرست | |
| عنصرت مایه‌ایست از رحمت | گرچه در طی صورت بشرست | |
| خطوانت ز راستی که بود | همه خطهای جدول هنرست | |
| وقت گفتار و گاه دیدارت | سنگ را سمع و خاک را بصرست |