| سماک رامح اگر نیزه بشکند چه عجب | کنون که پیش حوادث حمایتت سپرست | |
| جهان امن ترا چون ارم دو صد حرمست | سپهر قدر ترا چون قمر دو صد قمرست | |
| ز خواب امن تو در کون کس نشان ندهد | که جز به دیده‌ی بخت تو اندرون سهرست | |
| عدو به خواب درست از فریب کین تو نیز | بدان دلیل که بیدار گنگ و کور و کرست | |
| اگرچه مایه‌ی خواب از رطوبت طبعست | خلاف نیست که آن از حرارت جگرست | |
| شب حسود تو شامیست بی‌کرانه چنان | که روز حشر ز صبحش پگاه خیرترست | |
| همیشه تا بشری راز روی مایه و سبق | چهار عنصر و نه چرخ مادر و پدرست | |
| چو چار عنصرت اندر جهان تصرف باد | کزین چهار چو نه چرخ همتت زبرست | |
| به قدر و جاه و شرف در جهان سمر بادی | که داد و دین و هنر در جهان ز تو سمرست | |
| مباد جسم تو خالی ز جانت از پی آن | که جان ز جان تو دارد هرآنکه جانورست | |
| به گام کام بساط زمانه را بسپر | که پای همت تو چون ملک فلک سپرست |