| زمانه‌ی گذران بس حقیر و مختصرست | ازاین زمانه‌ی دون برگذر که بر گذرست | |
| به حل و عقد جهان را زمانه‌ایست دگر | که پیشکار قضا و مدبر قدرست | |
| کف کفایت و رای صواب صدر اجل | به حل و عقد جهان را زمانه‌ی دگرست | |
| صفی ملت اسلام و نجم دین خدای | عمر که وارث عدل و صلابت عمرست | |
| بلند همت صدری که طبع و دستش را | قضا پیام‌ده است و سخا پیام‌برست | |
| به جنب فکرت او برق گوییا زمنست | به جای خاطر او بحر گوییا شمرست | |
| به قدر هست چو گردون اگرچه در جهتست | به رای هست چو خورشید اگرچه سایه‌ورست | |
| بر عنایت او سعی چرخ نامشکور | بر عطیت او ملک دهر مختصرست | |
| چو لطفش آید پتیاره‌ی زمانه هباست | چو قهرش آید اقبال آسمان هدرست | |
| ز لطف او مرگ اندیشه کرد کلک شکر | از آن قبل که نهان دلش همه شکرست | |
| ز بهر خدمت اندیشه‌ای که در دل اوست | ز پای تا به سرش صد میان با کمرست | |
| ایا زمانه مثالی که از سیاست تو | چو عالمی ز زمانه زمانه بر خطرست | |
| تویی که معده‌ی آز از عطات ممتلی است | تویی که دیده‌ی بخل از سخات بی‌بصرست | |
| سحاب دست ترا جود کمترین باران | محیط طبع ترا علم کمترین گهرست | |
| به آتش اندر ز آب عنایت تو نمست | به آب در ز سموم سیاستت شررست | |
| چو جرم شمس همه عنصر تو از نورست | چو ذات عقل همه جوهر تو از هنرست | |
| سپهر بر شده رازی ندارد از بد و نیک | که نه طلایه‌ی حزم ترا از آن خبرست | |
| چو اتصال سعود و نحوس چرخ کبود | رضا و خشم ترا در جهان هزار اثرست | |
| پر از خدنگ نوائب همی بریزد ازآنک | همای قدر ترا روزگار زیر پرست | |
| تو آن جهان امانی که در حمایت تو | تذرو با شه و روباه ماده شیر نرست |