| نیست جز خار و خسک هیچ درین گلشن | شوره‌زاریست که نامند گلستانش | |
| چشم نیکی نتوان داشت از آن مردم | که بود راه سوی مسکن شیطانش | |
| همه یغما گر و دزدند درین معبر | کیست آنکو نگرفتند گریبانش | |
| راه دور است بسی ملک حقیقت را | کوش کاز پای نیفتی به بیابانش | |
| آنکه اندر ظلمات فرو ماند | چه نصیبی بود از چشمه‌ی حیوانش | |
| دامن عمر تو ایام همی سوزد | مزن از آتش دل، دست بدامانش | |
| ره مخوفست، بپرهیز ازین خفتن | ابر تیره است، بیندیش ز بارانش | |
| شیر خواری که سپردند بدین دایه | شیر یک قطره نخوردست ز پستانش | |
| شخصی از بحر سعادت گهری آورد | خفت از خستگی و داد بزاغانش | |
| چه همی هیمه برافروزی و نان بندی | به تنوری که ندیدست کسی نانش | |
| خرلنگ تو ز بس بار کشیدن مرد | چه بری رنج پی وصله‌ی پالانش | |
| گر که آبادی این دهکده میخواهی | باید آباد کنی خانه‌ی دهقانش | |
| پر این مرغ سعادت تو چنان بستی | که گرفتند و فکندند بزندانش | |
| تن بدخواه ز تو لقمه همی خواهد | چه همی یاد دهی حکمت لقمانش | |
| پست اندیشه بزرگی نکند هرگز | گر چه یک عمر دهی جای بزرگانش | |
| اگرت آرزوی کعبه بود در دل | چه شکایت کنی از خار مغیلانش | |
| گر چه دشوار بود کار و برومندی | همت و کارشناسی کند آسانش | |
| سزد ار پر کند از در و گهر دامن | آنکه اندیشه نبودست ز عمانش | |
| گهری گر نرود خود بسوی دریا | ببرد روشنی لل رخشانش | |
| آنکه عمری پی آسایش تن کوشید | کاش یک لحظه بدل بود غم جانش |