| ز شوق مجلس تست آن طرب که در زهره است | ز بهر خدمت تست آن کمر که بر جوزاست | |
| توال دست ترا موج بحر و بذل سحاب | مسیر امر ترا بال برق و پای صباست | |
| ز اعتدال هوایی که دولتت دارد | حماد را چو نبات انتمای نشو و نماست | |
| فلک ز جود تو سازد لطیفهای وجود | مگر که منبع جود تو مصدر اشیاست | |
| کف جواد ترا دهر خواست گفت سخی است | سپهر گفت مخوانش سخی که محض سخاست | |
| جهان به طبع گراید به خدمت تو که تو | به ذات کل جهانی و کل او اجزاست | |
| وجود خوف و رجا فرع خشم و حلم تواند | که خشم و حلم تو اصل مزاج خوف و رجاست | |
| قضا چو ذات ترا دید گفت اینت عجب | جهان گذشت و هنوز اندرو تن تنهاست | |
| اگر فنا در هستی به گل برانداید | ترا چه باک نه ذات تو مستعد فناست | |
| وگر بقا نبود در جهان ترا چه زیان | بقا بذات تو باقی نه ذات تو به بقاست | |
| چه هیکلست به زیر تو در که با تک او | بسیط گوی زمین همچو پهنه بی‌پهناست | |
| تبارک‌الله از آن آب‌سیر آتش‌فعل | که با رکاب تو خاکست و با عنانت هواست | |
| به وقت رفتن و طی کردن مسالک ملک | هواش فدفد و دریا سراب و که صحراست | |
| نشیب و بالا یکسان شمارد از پی آنک | به کام او به جهان نه نشیب و نه بالاست | |
| جهان‌نوردی کامروزش ار برانگیزی | به عالمیت رساند که اندرو فرداست | |
| سپهر اگر بدل خویش صورتی سازد | برش چو صورت اسبی بود که بر دیباست | |
| نه صاحبا ملکا ز آرزوی خدمت تو | دلم قرین عذابست و دیده جفت بکاست | |
| ولیک آمدنم نیست ممکن از پی آن | که رفتنم به سرین و نشستنم به قفاست | |
| همی به پشت چو کشتی سفر توانم کرد | که راه وادی دشوار و عبره چون دریاست | |
| چنان مدان که تغافل نموده باشم از آن | که بر تباهی حالم همین قصیده‌گو است |