| تابش خورشید نتواند گرفتن | کشوری از ملک و جاه بی‌کنارت | |
| چاوش اوهام نتواند رسیدن | تا کجا تا آخر صف روز بارت | |
| در درون پره افتد از برون نی | شیرو و گاو آسمان روز شکارت | |
| شهریارا بخت یارت باد نی نی | آنکه او یاری ندارد باد یارت | |
| روز هیجا کاسمان سیارگان را | در تتق یابد ز گرد کارزارت | |
| رخنه در کوه افکند که؟ کر و فرت | لرزه بر چرخ افکند چه؟ گیرودارت | |
| بر فلک دوزد به طنازی در آن دم | حکم بدرابیلک گردون گذارت | |
| در عدد افزون نماید در عمل نی | گاه کوشش ده سوار و صد سوارت | |
| هر سوار از لشکر دشمن دو گردد | نز مدد از خنجر چون ذوالفقارت | |
| جوف دوزخ پر کند قهرت به یک دم | گر جدا افتد ز عفو بردبارت | |
| سایه از قهر تو گر آگاه گردد | بگسلد حایل ز خصم خاکسارت | |
| جمع گردد جزو جزوش بار دیگر | کشته‌ای را کاید اندر زینهارت | |
| پشته چون هامون کند هامون چو پشته | پویه و جولان ز رخش راهوارت | |
| بسکه بر سیمرغ و رستم بذله گفتی | گر بدیدی در مصاف اسفندیارت | |
| خسروا اینگونه شعر از بنده یابی | هم تو دانی ای سخندانی شعارت | |
| شاخ دانش مثل تو طوطی ندارد | می‌نگویم ای چو طوطی صدهزارت | |
| گرچه از این بنده یادت می‌نیاید | باد صد دیوان سخن زو یادگارت | |
| تا دوام روزگار از دور باشد | دور دولت باد دایم روزگارت | |
| گشته هر امروزت از دی ملکت افزون | باد چون امروز و دی امسال و پارت | |
| اصل ماتم تیغ هندی در یمینت | اصل شادی جام باده بر یسارت |